Лингвофорум

Цитата: Anton Cexov. DacnikiPo dacnoj platforme vzad i vpered progulivalasȷ parocka nedavno poʒenivʃixsȷa suprugov. On derʒal jejo za taliju, a ona ʒalasȷ k nemu, i oba byli scastlivy. Iz-za oblacnyx obryvkov glȷadela na nix luna i xmurilasȷ: verojatno, jej bylo zavidno i dosadno na svoe skucnoe, nikomu ne nuʒnoe devstvo. Nepodviʒnyj vozdux byl gusto nasyscen zapaxom sireni i ceremuxi. Gde-to, po tu storonu relȷsov, krical korostelȷ...
— Kak xoroʃo, Saʃa, kak xoroʃo! — govorila ʒena. — Pravo, moʒno podumatȷ, cto vsȷo eto snitsȷa. Ty posmotri, kak ujutno i laskovo glȷadit etot lesok! Kak mily eti solidnye, molcalivye telegrafnye stolby! Oni, Saʃa, oʒivlȷajut landʃaft i govorȷat, cto tam, gde-to, jestȷ lȷudi... çivilizaçija... A razve tebe ne nravitsȷa, kogda do tvoego sluxa veter slabo donosit ʃum iduscego poezda?
— Da... Kakie, odnako, u tebȷa ruki gorȷacie! Eto ottogo, cto ty volnueʃȷsȷa, Varȷa... Cto u nas segodnȷa k uʒinu gotovili?
— Okroʃku i çyplenka... Çyplenka nam na dvoix dovolȷno. Tebe iz goroda privezli sardiny i balyk.
Luna, tocno tabaku ponȷuxala, sprȷatalasȷ za oblako. Lȷudskoe scastȷe napomnilo jej ob jejo odinocestve, odinokoj posteli za lesami i dolami...
— Poezd idet! — skazala Varȷa. — Kak xoroʃo!
Vdali pokazalisȷ tri ognennye glaza. Na platformu vyʃel nacalȷnik polustanka. Na relȷsax tam i sȷam zamelȷkali signalȷnye ogni.
— Provodim poezd i pojdem domoj, — skazal Saʃa i zevnul. — Xoroʃo nam s toboj ʒivetsȷa, Varȷa, tak xoroʃo, cto daʒe neverojatno!
Temnoe straʃilisce besʃumno podpolzlo k platforme i ostanovilosȷ. V poluosvescennyx vagonnyx oknax zamelȷkali sonnye liça, ʃlȷapki, pleci...
— Ax! Ax! — poslyʃalosȷ iz odnogo vagona. — Varȷa s muʒem vyʃla nas vstretitȷ! Vot oni! Varenȷka!.. Varecka! Ax!
Iz vagona vyskocili dve devocki i povisli na ʃee u Vari. Za nimi pokazalisȷ polnaja poʒilaja dama i vysokij, toscij gospodin s sedymi backami, potom dva gimnazista, navȷjucennye bagaʒom, za gimnazistami guvernantka, za guvernantkoj babuʃka.
— A vot i my, a vot i my, druʒok! — nacal gospodin s backami, poʒimaja Saʃinu ruku. — Caj, zaʒdalsȷa! Nebosȷ, branil dȷadȷu za to, cto ne jedet! Kolȷa, Kostȷa, Nina, Fifa... deti! Çelujte kuzena Saʃu! Vse k tebe, vsem vyvodkom, i denȷka na tri, na cetyre. Nadejusȷ, ne stesnim? Ty, poʒalujsta, bez çeremonii.
Uvidev dȷadȷu s semejstvom, suprugi priʃli v uʒas. Poka dȷadȷa govoril i çelovalsȷa, v voobraʒenii Saʃi promelȷknula kartina: on i ʒena otdajut gostȷam svoi tri komnaty, poduʃki, odejala; balyk, sardiny i okroʃka shedajutsȷa v odnu sekundu, kuzeny rvut çvety, prolivajut cernila, galdȷat, tetuʃka çelye dni tolkuet o svoej bolezni (soliter i bolȷ pod loʒeckoj) i o tom, cto ona uroʒdennaja baronessa fon Fintix...
I Saʃa uʒe s nenavistȷju smotrel na svoju moloduju ʒenu i ʃeptal jej:
— Eto oni k tebe priexali... cȷort by ix pobral!
— Net, k tebe! — otvecala ona, blednaja, toʒe s nenavistȷju i so zloboj. — Eto ne moi, a tvoi rodstvenniki!
I obernuvʃisȷ k gostȷam, ona skazala s privetlivoj ulybkoj:
— Milosti prosim!
Iz-za oblaka opȷatȷ vyplyla luna. Kazalosȷ, ona ulybalasȷ; kazalosȷ, jej bylo prijatno, cto u nee net rodstvennikov. A Saʃa otvernulsȷa, ctoby skrytȷ ot gostej svoe serditoe, otcajannoe liço, i skazal, pridavaja golosu radostnoe, blagoduʃnoe vyraʒenie:
— Milosti prosim! Milosti prosim, dorogie gosti!