Лингвофорум

عاشقانه

ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه از عطر تو ام سنگین شده
ای به روی چشم من گسترده خویش
شادی‌ام بخشیده از اندوه بیش
همچو بارانی که شوید جسم خاک
هستیم ز آلودگی‌ها کرده پاک

ای تپش‌های تن سوزان من
آتشی در سایۀ مژگان من
ای ز گندم‌زارها سرشارتر
ای ز زرین شاخه‌ها پُر بارتر
ای در بگشوده بر خورشیدها
در هجوم ظلمت تردیدها
با تو ام دیگر ز دردی بیم نیست
هست اگر، جز درد خوشبختیم نیست

این دلِ تنگِ من و این بار نور؟
هایهوی زندگی در قعر گور؟

ای دو چشمانت چمنزاران من
داغ چشمت خورده بر چشمان من
پیش از اینت گر که در خود داشتم
هر کسی را تو نمی‌انگاشتم

درد تاریکی‌ست دردِ خواستن
رفتن و بیهوده خود را کاستن
سرنهادن بر سیه‌دل سینه‌ها
سینه آلودن به چرکِ کینه‌ها
در نوازش، نیش ماران یافتن
زهر در لبخند یاران یافتن
زر نهادن در کفِ طرارها
گم‌شدن در پهنۀ بازارها

آه ای با جان من آمیخته
ای مرا از گور من انگیخته
چون ستاره، با دو بال زرنشان
آمده از دوردست آسمان
از تو تنهاییم خاموشی گرفت
پیکرم بوی همآغوشی گرفت
جوی خشک سینه‌ام را آب، تو
بستر رگ‌هام را سیلاب، تو
در جهانی این‌چنین سرد و سیاه
با قدم‌هایت قدم‌هایم به‌راه

ای به زیر پوستم پنهان شده
همچو خون در پوستم جوشان شده
گیسویم را از نوازش سوخته
گونه‌هام از هُرم خواهش سوخته
آه، ای بیگانه با پیراهنم
آشنای سبزه‌زارانِ تنم

آه، ای روشن طلوع بی‌غروب
آفتاب سرزمین‌های جنوب
آه، آه ای از سحر شاداب‌تر
از بهاران تازه تر، سیراب تر
عشق دیگر نیست این، این خیرگی‌ست
چلچراغی در سکوت و تیرگی‌ست
عشق چون در سینه‌ام بیدار شد
از طلب پا تا سرم ایثار شد
این دگر من نیستم، من نیستم
حیف از آن عمری که با «من» زیستم

ای لبانم بوسه گاه بوسه‌ات
خیره چشمانم به راه بوسه‌ات
ای تشنج‌های لذت در تنم
ای خطوط پیکرت پیراهنم
آه می‌خواهم که بشکافم ز هم
شادی‌ام یک‌دم بیالاید به غم
آه می‌خواهم که برخیزم ز جای
همچو ابری اشک ریزم هایهای

این دلِ تنگِ من و این دود عود؟
در شبستان، زخمه‌های چنگ و رود؟
این فضای خالی و پروازها؟
این شب خاموش و این آوازها؟

ای نگاهت لای‌لای سِحر بار
گاهوار کودکان بی‌قرار
ای نفس‌هایت نسیم نیم‌خواب
شُسته از من لرزه‌های اضطراب
خُفته در لبخند فرداهای من
رفته تا اعماق دنیاهای من

ای مرا با شور شعر آمیخته
این همه آتش به شعرم ریخته
چون تب عشقم چنین افروختی
لاجرم شعرم به آتش سوختی


Love Song

My nights are painted bright with your dream, sweet love
and heavy with your fragrance is my breast.
You fill my eyes with your presence, sweet love
giving me more happiness than grief.
Like rain washing through the soil
you have washed my life clean.
You are the heartbeat of my burning body;
a fire blazing in the shade of my eyelashes.
You are more bountiful than the wheat fields,
more fruit-laden than the golden boughs.
Against the onslaught of darkening doubts
you are a door thrown open to the suns.
When I am with you, I fear no pain
for my only pain is a pain of happiness.
This sad heart of mine and so much light?
Sounds of life from the bottom of a grave?

Your eyes are my pastures, sweet love
the stamp of your gaze burning deep into my eyes.
If I had you within me before, sweet love
I would not take anybody else for you.
Oh it's a dark pain, this urge of wanting;
setting out, belittling oneself fruitlessly;
laying one's head on chests hiding a black heart;
soiling one's breast with ancient hatred;
finding a snake in a caressing hand;
discovering venom behind friendly smiles;
putting coins into deceitful hands;
getting lost in the midst of bazaars.

You are my breath of life, sweet love,
you have brought me back to life from the grave.
You have come down from the distant sky,
like a star on two golden wings
silencing my loneliness, sweet love,
Imbuing my body with odors of your embrace.
You are water to the dry streams of my breasts,
you are a torrent to the dry bed of my veins.
In a world so cold and as bleak,
in step with your steps, I proceed.

You are hidden under my skin
flowing through my every cell,
singeing my hair with your caressing hand,
leaving my cheeks sunburned with desire.
You are, sweet love, a stranger to my dress
but so familiar with the fields of my nakedness.
O bright and eternal sunrise,
the strong sunshine of southern climes,
you are fresher than early dawn,
fresher and better-watered than spring-tide.
This is no longer love, it is dazzlement,
a chandelier blazing amidst silence and darkness.
Ever since love was awakened in my heart,
I have become total devotion with desire.
This is no longer me, no longer me,
oh wasted are the years I lived with 'me.'
My lips are the altar of your kisses, sweet love
my eyes watching out for the arrival of your kiss.

You are the convulsions of ecstasy in my body,
like a garment, the lines of your figure covering me.
Oh I am going to burst open like a bud,
my joy becoming tarnished for a moment with sorrow.
Oh I wish to jump to my feet
and pour down tears like a cloud

This sad heart of mine and burning incense?
Music of harp and lyre in a prayer-hall?
This empty space and such flights?
This silent night and so much song?
Your gaze is like a magic lullaby, sweet love,
a cradle for restless babies.
Your breathing is a breeze half-asleep
washing down all my tremors of anguish;
it is hidden in the smiles of my tomorrows,
it has sunken deep into the depths of my worlds.

You have touched me with the frenzy of poetry;
pouring fire into my songs,
kindling my heart with the fever of love,
thus setting all my poems ablaze, sweet love.

Translated By Karim Emami

نگاه کن

نگاه کن که غم درون دیده ام
چگونه قطره قطره آب می شود
چگونه سایه سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب می شود
نگاه کن
تمام هستیم خراب می شود

شراره ای مرا به کام می کشد
مرا به اوج می برد
مرا به دام میکشد
نگاه کن
تمام آسمان من
پر از شهاب می شود

تو آمدی ز دورها و دورها
ز سرزمین عطر ها و نورها
نشانده ای مرا کنون به زورقی
ز عاجها ز ابرها بلورها

مرا ببر امید دلنواز من
ببر به شهر شعر ها و شورها

به راه پر ستاره می کشانی ام
فراتر از ستاره می نشانی ام
نگاه کن
من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگان تب شدم
چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل
ستاره چین برکه های شب شدم

چه دور بود پیش از این زمین ما
به این کبود غرفه های آسمان
کنون به گوش من دوباره می رسد
صدای تو
صدای بال برفی فرشتگان

نگاه کن که من کجا رسیده ام
به کهکشان، به بیکران، به جاودان
کنون که آمدیم تا به اوجها
مرا بشوی با شراب موجها
مرا بپیچ در حریر بوسه ات
مرا بخواه در شبان دیر پا
مرا دگر رها مکن
مرا از این ستاره ها جدا مکن

نگاه کن که موم شب براه ما
چگونه قطره قطره آب می شود
صراحی سیاه دیدگان من
به لالای گرم تو
لبالب از شراب خواب می شود
به روی گاهواره های شعر من
نگاه کن
تو می دمی و آفتاب می شود

The Sun Rises (Aftab Mishavad)

Take heed
My wounded eyes melt
Drop by drop
My rebellion my shadow
Surrenders to the light
Take heed

Everything that I am crumbles
My love's fire surrenders
Carries me to the end
Crucifies me
Take heed
Stars hail in the night

You came from a far
From fields of scent, of light
To carry me, floating
Through clouds of ivory and crystal
Take me away my solace, my hope
Take me to a city of sonnets and passion

Towards the path of milky way draw me
Higher than every star lift me
Take heed
I've been set aflame by this light
Fevered, burnt by this light
Like a goldfish in a pool of night
I gnaw helplessly at the stars

How far-flung is anything
From the earth, from everything
From this crimson ceiling sky
I hear again from a distance
Your voice
The flutter of an angel's wings
Take heed
How far I've come
To the stars
To the endlessness of life

Now that I've reached so high above the waves
Immerse me, cleanse me, intoxicate me
Envelope me in a cocoon of kisses
Take me in this night of forever young
Do not let go of my hand
Do not let me fall

Take heed
Our night's path melts away
Drop by drop
My cup thirsty, empty, black
With you it overflows
With wine with sleep with dreams
Upon this cradle of a poem
Take heed
You utter, and the sun rises

The Sun Rises (Aftab Mishavad)

Look how sorrow in my eyes
melts to water drop by drop,
how my rebellious shadow falls
captive to the sun.
Look. Sparks ignite me,
flames engulf me,
carry me high,
trap me in the sky.
Look how my universe
now streams with shooting stars.
You came from far, far away,
from the realm of perfume and light,
seated me on a canoe of ivory, of glass and clouds.
Take me now, my hope, my solace,
to the place of desires,
carry me to the city of rapture and rhymes.
You draw me up a flickering path,
seat me higher than all the stars,
but look these stars scorch me,
burn me, and I, like a feverish red fish,
nip at them in the pool of night.
How distant did our world once lie
from these chambers of the sky,
but now your voice reaches me,
the sound of angels' snow wings.
Look how I've soared to galaxies,
to shorelessness, eternity.
Now that we have come so high,
wash me in the waves of wine,
fold me in each silky kiss,
crave me through the lingering nights.
Don't release me, do not
part me from these stars.
Look how night along our path
melts like wax in drops, in drops,
my dark eyes drink sleep's wine
from your cup of lullabies.
Upon the cradles of my poetry
you waft your breath and look,
the sunrise floods us with light.

http://nazykaviani.blogspot.ru/2008/01/sun-rises-aftab-mishavad.html