Тема для флуда любимой латиницей

[Bhudh]

Nu i 'w' kak 'ы' uzhasno, konechno.

Nu, znaete...
Anglijskaah bukva w < uu.
Russkij zvuk /ы/ < *ū, to estih tot zhe /u͜u/.

[Wolliger Mensch]

Russkij zvuk /ы/ < *ū, to estih tot zhe /u͜u/.

Foniema /и/ poslie tviordyx soglasnyx, a chiastiychino — poslie miagkyx y v nachialie slov.

[sonko]

СТОЛЪ + I = СТОЛЪI (СТОЛЬI)

КОНЬ + I = КОНI (КОНИ)

Ah bw sovetoval bwtih posledovatelihnwm:

СТОЛЪ + I = СТОЛꙐ

КОНЬ + I = КОНЫ

A udarenie?

A udarenïe tut ni pri cem.

АПÓСТОЛЪ-I = АПÓСТОЛЪI –> АПОСТОЛЫ, s XV veka.

[Wolliger Mensch]

АПÓСТОЛЪ-I = АПÓСТОЛЪI –> АПОСТОЛЫ, s XV veka.

Tiyvo?

[sonko]

V.N.Scepkin. Ucebnik russkoy paleographii (1918).

[Bhudh]

Нет результатов для "В.Н.Сцепкин".

[sonko]

Нет результатов для "В.Н.Сцепкин".

Beda.

[Easyskanker]

Poprobujte Счепкин.

[sonko]

Porpobuy-te bulocku Ш caem.

[sonko]

V.N.Scepkin. Ucebnik russkoy paleographii.
__________
V kоnçie XIV vеkа Sеrbïa i Bоlgаrïa ((-ïa = sokr. -iia)) pоkоrеny i оpustоshеny turkаmi; v sеrеdiniе XV vеkа оkоncátеlenо pоdаvlеny pоpoitki christîаnskiх nаrоdоv streхnute turеçkое igо, v 1453 gоdu turkаmi zаniat Kоnstаntinоpоle. Kоnеc XIV i pеrvoiе dеsetilеtïa XV оznаmеnоvаny v Rоssii nаploivоm jougоslаvianskiх voiхоdçеv; trое iz niх ― Grîgоriy Çаmblаk, mîtrоpоlit Kyprîаn i Pаchоmiy Lоgоphеt ― izvеstny kаk dеiatеli russkоy litеrаtury. Iougоslаvianskое vlïanïе ustаnаvlivаеtsa vо vsех оblаstiaх russkоy duхоvnоy gizni, mégedu prоcim i v russkоy grаphikiе i оrthоgrаphii. Iougоslаvianskое vlïanïе prinоsit v Rоssïu iskleucítеlenо pоluustаv. Drеvnеishïе rukоpisi, privеzеnnoiе i nаpisаnnoiе jougоslаvianskimi voiхоdçаmi, kаk rаvnо drеvnеishïе russkïе pоdrаgiаnïa êtim jougоslаvianskim tеkstаm, dоshli dо nаs v nеznаcítеlenоm kоlicеstviе. Nо v rukоpisiaх slеduiusciх dеsetilеtiy, оsоbеnnо sо vtоrоy cеtvеrti XV vеkа, moi vidim utvеrdivshïе-sia rеzulètаty jougоslаvianskоgо vlïanïa.

   V grаphikiе оnо skаzаlо-se tеm, ctо:

   2. ... vmеstо ЪI pоjavliaеtsa ЬI

[Easyskanker]

...Jacob spliol palcy s palcami Julii.

Sahmatnaia hrestomatia poiavilas v XVI veke i k seredine XX zanimala vsio pomesenie biblioteki Moskovskovo sahmatnovo kluba — sotni korobok, zapolnenyh kartockami, na kotoryh zapisany vse kogda-libo sygranye profesionalami partii. V 1980-e knigu sahmat ocifrovali — i mnogie uvideli v etom sobytii predvestje konca igry sahmaty, daze esli k etomu koncu nikogda i ne pridut. Eto byl rubez, teper sahmatisty pered matcem imeiut vozmoznost izucitt istoriu igr drug druga: kak sopernik viol seba v teh ili inyh situaciah, v com on silion, a v com slab, cevo ot nevo sleduet zdatt.

Dostup k hrestomatii celye fragmenty sahmatnyh partij upodobil saskam — zaucenye idealnye posledovatelnosti hodov, osobeno nacalnyh. Ot sestnadcati do dvadcati pervyh hodov mozno otsiolkatt pramo "s lista". I pri etom za redcajsym iskluceniem v kazdoj sahmatnoj partii voznikaet "novella" — raspolozenie figur, kotorovo esio nikto ne videl v istorii Vselenoj. V notacii sahmatnoj partii sleduiusi hod budet pomecen kak "ne iz knigi". I protivniki ostaiuca odin na odin, bez istorii, bez miortvyh putevodnyh zviozd.

V otel Jacob s Juliej pribyli v moment, kogda solnce opuskalos za gorizont, kak i desatt let nazad.

— Nemnogo sbross skorost, — poprosila Julia, kogda do celi ostavalos minut dvadcatt. Jacob podumal, śto ej hoceca doslusatt podkast, i eto evo tronulo, no ona hotela, śtoby priezd polucilsa takim ze, kak v prosly raz, i eto by tronulo evo, esli by on ponal.

Zaehav na parkovocnoe mesto nemnogo ne do konca, Jacob ostavil masynu na nejtralnoj skorosti. On vyklucil stereo i dolgo smotrel na Juliu, svoiu zenu. Vrasenie Zemli uvelo Solnce za gorizont, a ostavseesa prostranstvo parkovki — pod dno masyny. Stalo temno: desatiletie zakata.

— Nicevo ne izmenilos, — skazal Jacob, provodia rukoj po ograde, slozenoj iz kamna, poka oni sagali po msystoj dorozke ko vhodu. Jacob gadal, kak i desatt let nazad, kak uhitraiuca klast takie steny.
— Ja pomniu vsio, krome nas, — zametila Julia s otcotlivym smeskom.

Oni zaregistrirovalis, no prezde cem nesti v nomer vesi, podosli k kaminu i opustilis v otrubaiusie vse cuvstva kozanye kresla, kotoryh ne pomnili, no posle uz vspominali to i delo.

— Śto my pili, kogda sideli tut v prosly raz? — sprosil Jacob.
— Ja-to pomniu, — otvetila Julia, — potomu śto mena togda ocen udivil tvoj vybor. — Rozovoe.
Jacob, veselo hohotnuv, sprosil:
— A śto takovo v rozovom?
— Nicevo, — rassmeialas Julia, — prosto eto bylo neozydano.

Oni zakazali dva bokala rozovovo.

Oni pytalis vspomnitt o pervom priezde vsio do melcajsyh detalej: kto v com byl (kakaia odezda, kakie ukrasenia), śto i kogda govorilos, kakaia igrala muzyka (esli ona byla), śto slo po televizoru nad barom samoobsluzyvania, kakie dopolnitelnye zakuski podavali, kakie anekdoty rasskazyval Jacob, staraias proizvesti na neio vpecatlenie, kakimi pytalsa uvesti razgovor v storonu, kogda o com-to ne hotel govorit, śto dumali oni, kto nabralsa hrabrosti podtolknutt nedavnih molodozonov na nevidimy most mezdu mestom, gde oni nahodilis (i gde bylo volnuiuse, no nenadiozno) i gde hoteli okazaca (tam i volnuiuse i nadiozno), nad bezdnoj stoll mnogih vozmoznyh bed.

Gladia grubo vytesanye perila, oni podnalis v stolovuiu, gde ih zdal uzyn pri svecah, prigotovleny pocti polnostju iz produktov, vyrasenyh tut ze, pri otele.

— Kazeca, kak raz v etoj poezdke ja objasnal, pocemu ne skladyvaiu ocki, a ostavlaiu ih na tumbocke u krovati.
— Kazeca, da.
— Esio po bokalu rozovovo.
— Pomnis, ty vysla iz vanoj i minut dvadcatt ne mogla zametitt zapisku, kotoruiu ja nacertil v masle u teba na tarelke?
— "Moi pomasly o tebe".
— Aga. Tupejsaia sutka. Prosti za to.
— Esli by my sideli blize k ognu, ty by, mozet, i spassa.
— Nu da, trudno tolkovatt luzycu. A, ladno. V drugoj raz moj "zamasel" budet polutse.
— Drugoj raz — eto sejcas, — skazala Julia, s namiokom i s prizyvom.
— Śto z, mne teper sbivatt slivki? — I podmignul: — Sbivatt?
— Da, ja ponala.
— Tvoia magkost sdelaet cest lubomu maslu.
— Tak skazy mne śto-n horosee.
— Ja znaiu, śto ty dumaes: maslanye sutocki, molocnye!
Eto vyzvalo smesok. Julia neosoznano popytalas skrytt zelanie rassmeiaca (ne ot Jacoba, a ot seba), i neozydano ej zahotelos privstatt cerez stol i kosnuca evo.
— Śto? Ne spravlaius?
Esio smesok.
— Maslo predsestvuet ęsencii.
— Vot tut ne ponala. A śto skazes, ne perejti li nam k sutkam pro hleb? Ili, mozet, daze k dialogu?
— Vydoil dosuha?
— Posiadi, Jacob.
— Da ja prosto kvaśu!
— Vot eto lutsaia iz vseh. Opredeliono na nej-to i nado ostanovica.
— Nu, śtoby razveiatt vsu etu molocnicu: ja ved samy vesioly paren iz vseh, kovo ty vstrecala v zyzni?
— Tolko potomu, śto Benji esio ne paren, — otvetila Julia, no evo vsepoglosaiusaia speska i vsepoglosaiusaia potrebnost bytt lubimym podnali v nej volny lubvi, unosasej v okean.
— Ludej ubivaet ne oruzye, ludej ubivaiut drugie ludi. Tostery ne zariat tosty, zar zarit tosty.
— Tostery zariat hleb.
— Kefir-cient pogresnosti nevelik!
Śto, esli ona dast emu spolna tu lubov, kotoraia emu nuzna i kotoruiu ej neobhodimo otdatt, esli ona skazet: "Ot tvoevo uma mne hoceca teba kasaca?"
Śto, esli on smog by udacno otsutica ili, esio lutse, promolcat?
Esio bokal rozovovo.
— Ty ukral casy s komoda! Ja vnezapno vspomnila!
— Ja ne kral casov.
— Kral, — skazala Julia, — eto tocno ty.
Edinstveny raz v zyzni on izobrazil golos Nixona:
— Ja ne zulik!
— Nu, ty opredeliono im byl. Tam lezala melkaia grośovaia cepuhovina. Posle tovo kak my koncili. Ty podosol k komodu, ostanovil casy i sunul ih v karman peajaka.
— Zacem mne eto ponadobilos?
— Nu, navernoe, dolzno bylo pokazaca romanticnym? Ili smesnym? Ili ty pytalsa predjavitt mne svidetelstvo svoej nepredskazuemosti? Ja ne znaiu. Vernis tuda i sprosi seba.
— Ty tocno mena vspominaes? A ne drugovo kakovo-to parna? Druguiu romanticeskuiu noc v otele?
— Nikogda ne bylo u mena romanticeskoj noci v otele s kem-to esio, — skazala Julia to, śto ne nuzno bylo govoritt i ne bylo pravdoj, no ej hotelos ugoditt Jacobu, v etot moment — osobeno. Ni on, ni ona ne znali, sdelav liś neskolko sagov po nevidimomu mostu, śto most nikogda ne koncica, śto ves ostatok ih sovmestnoj zyzni kazdy sag k doveriu budet trebovatt sleduiusevo saga k doveriu. V tot moment ej hotelos ugoditt Jacobu, no tak budet ne vsegda...


Jonathan Safran Foer — Vot ja

[sonko]

Oт и до просветления))

___________________________________

YOUTUBE – TUMAN – SEKTOR GAZA
___________________________________

(turn on, please))

>>>

...

BOILО ХОRОSHО
BOILО TАK LЕGHKО
NО NА SHЕIU BRОSILI АRKАN
SОLNЕCNOIY ОGОNE
АTMОSPHЕRY BRОNE
PRОBIVАL, NО NЕ PRОBIL TUMАN.

   I MERTVOIY MЕSEC ЕLI ОSVЕSCАЕT PUTE
   I ZVEZDY DАVIAT NАM NА GRUDE – NЕ PRОDОХNUTE
   I VОZDUХ IADОVIT KАK RTUTE
   NЕLEZIA SVЕRNUTE
   NЕLEZIA SHАGNUTE
   I NЕ PRОЇTI NАSHE ETОT PUTE V TАKОY TUMАN !

А KUDА SHАGNUTE –
BОGH PОKАGЕT PUTE
BОGH DLIA NАS VSЕGDА BЕSPLОTNOIY VOGEDE !
NАS BRОSАЕT V DRОGE
VDRUG NАCАL-SIA DОCHDE
NАS DОBIЁT KОNKRЕTNOIY SILENOIY DОCHDE !

   I MЕSEC PRОVОCIRUЕT NАS NА ОBMАN
   I ISPАRЕNЇЕ ZЕMLI BIЁT KАK DURMАN
   I KАGEDOIY PЕNE NАM KАK KАPKАN
   I ХLЕSCЕT KRОVE IZ NАSHIХ RАN
   I NЕ PRОЇTI NАM ETОT PUTE V TАKОY TUMАN !

   (solo, listen, slushay ))

   ...

VSЁ PОSHLО NА SDVIG
NАSHА GIZNE KАK MIG
KОRОTKА KАK IOUBKА U PUTАN
NАM VSЁ NI PО CEM
CЕRЕZ LЕVОЕ PLЕCЁ
PLEUNЕM I PОЇDEM CЕRЕZ TUMАN !

   PUSTE MERTVOIY MЕSEC ЕLЕ ОSVЕSCАЕT PUTE
   PUSTE ZVEZDY DАVIAT NАM NА GRUDE – NЕ PRОDОХNUTE
   PUSTE VОZDUХ IADОVIT KАK RTUTE
   I PUSTE NЕ VIDNО, KDIЕ SVЕRNUTE
   NО MOI PRОЇDEM ОPАSNOIY PUTE CЕRЕZ TUMАN !
   
   PUSTE MЕSEC PRОVОCIRUЕT NАS NА ОBMАN
   PUSTE ISPАRЕNЇЕ ZЕMLI BIЁT KАK DURMАN
   PUSTE KАGEDOIY PЕNE NАM KАK KАPKАN
   PUSTE ХLЕSCЕT KRОVE IZ NАSHIХ RАN
   NО MOI PRОЇDEM S TОBОYU PUTE CЕRЕZ TUMАN !
   
   NО MOI PRОЇDEM S TОBОYU PUTE CЕRЕZ TUMАN !

   NО MOI PRОЇDEM ОPАSNOIY PUTE QЕRЕZ TUMАN !

   (c)

   TAK

[Easyskanker]

LЕGHKО
SHАGNUTE

Śo?

MЕSEC ЕLI ОSVЕSCАЕT PUTE

Śo?

CЕRЕZ
QЕRЕZ

Śo?

[Easyskanker]

Jonathan Safran Foer — Vot ja
fragment

I
Do vojny

Nazad k scastju


Kogda nacalos razrusenie Israela, Isaac Bloch vybiral mezdu samoubijstvom i pereezdom v Evrejski dom. On zyl v kvartire s kniznymi stelazami do potolka i kovrami, v vorse kotoryh mogli bez sleda utonutt igralnye kosti; zatem v kvartirke-polutorke s graznym polom; v lesnyh horomah pod ravnodusnymi zviozdami; v pogrebe u hristianina, dla kotorovo cerez tri cetverti veka na drugom konce sveta vyroslo derevo, uvekovecivsee evo pravednost; a zatem zyl v nore, pricom stolko dnej, śto koleni u nevo potom tak i ne razognulis do konca; zyl sredi cygan, partizan i pocti blagocinyh polakov; v lagerah dla bezencev, migrantov i peremesionyh lic; na korable, gde imelas butylka s korablom, kotory odin stradavsy bessonicej agnostik cudesnym obrazom vnutri neio postroil; na drugom beregu okeana, kotorovo tak i ne pereplyl do konca; nad poludiuzynoj bakalejnyh lavok, na ustrojstve i prodaze kotoryh za maluiu cenu grobil zdorovje; radom s zensinoj, śto bez konca pereproverala zamki, poka ne izlomala ih vse, i umerla, sostarivsys, v sorok dva bez edinovo zvuka blagodarnosti, no s kletkami ubitoj materi, vsio esio delivsymisa v eio mozgu; i nakonec, poslednie cetvert stoletia v tihom, zametionom snegom domike v Silver-Spring: desatifuntovy Roman Viśniak, vycvetaiusi na kofejnom stolike; "Vragi. Istoria lubvi" — kaseta, razmagnicivaiusaiasa v poslednem ispravnom videomagnitofone planety; jaicny salat, stanovasisa pticjim gripom v holodilnike, zaleplenom, kak mumia, fotografiami cudesnyh, genialnyh, ne stradaiusih ot opuholej pravnukov.

Nemeckie sadovody podrezali semejnoe drevo Isaaca do samoj galisijskoj pocvy. No intuicia i udaca bez vsakoj pomosi sverhu pomogli emu ukorenica na trotuarah goroda Washingtona, D.C., i uvidett, kak drevo snova vytaneca i raskinet vetvi. I esli Amerika ne obernoca protiv evreev — poka ne obernoca, popravil by evo syn Irv, — eto derevo budet vetvica i budet davatt otrostki. K tomu vremeni Isaac, razumeeca, opatt budet v nore. I pust on tak i ne razognot kolen, i pust nikto ne znaet tocno, skolko emu let i naskolko priblizilis nevedomye novye unizenia, prisla pora razżatt svoi evrejskie kulaki i priznatt nacalo konca. Priznanie ot prinatia otlicaet depresia.

Daze ne govoria o gibeli Israela, moment byl vovse neudacny: kakie-to nedeli do bar-micvy evo starsevo pravnuka, śto Isaac scital cem-to vrode finisnoj linii sobstvenoj zyzni s teh por, kak peresiok predydusuiu finisnuiu liniu — rozdenie mladsevo pravnuka. No ne vedaeś, kogda staraia evrejskaia dusa osvobodit tvoio telo, a telo osvobodit lakomuiu odnusku dla sleduiusevo tela iz spiska ocerednikov. No gody ne potoropiś i ne uderzyś. Opatt ze, pokupka diuzyny nevozvratnyh aviabiletov, bronirovanie celovo kryla v washingtonskom "Hiltone" i vnesenie dvadcati trioh tysac dollarov depozita na bar-micvu, vpisanuiu v kalendar, esio kogda sli poslednie Olimpijskie igry, ne garantiruiut, śto vsio eto proizojdet.

Po koridoram "Adas Israel" protopal tabun pacanov, smeiusihsa, pihaiusihsa; ih krow tak i nosilas ot formiruiusihsa mozgov k formiruiusimsa genitaliam, a potom obratno, v antogonisticeskoj igre polovovo sozrevania.

— Nu serjozno, — skazal odin, teraja "Z", zacepivseesa za breket, — s minetom odno tolko horoso, śto zaodno podrocat tebe ne vsuhuiu.

— Amin.

— A inace ty prosto pihaeś v stakan vody s zubami.

— Śto bessmysleno, — soglasilsa ryzy parenok, u kotorovo muraski bezali ot odnoj mysli ob epiloge "Garri Pottera i Darov Smerti".

— Nigilisticno.

Esli by Bog byl i sudil, On prostil by etim salopaiam vsio, znaia, śto ih oburevaiut stihii, i vnesnie, i vnutrenie, ved i oni po Ego podobiu.

Malciski primolkli, zamedliv hod u pitjevovo fontancika, śtoby popialica na Margo Wassermann. Govorili, śto eio roditeli parkuiut dve tacki radom so svoim garazom na tri mesta, poskolku vsevo masyn u nih patt. Govorili, śto eio karlikovomu śpicu ne otrezali jajca i oni zdorovye, kak dynki.

— Cort, hotel by ja bytt etim fontancikom, — skazal maly s evrejskim imenem Perec-Ichak.

— A ja by loskutkom, kotory vyrezali iz eio trusov s okoskom.

— A ja by hotel nakacatt clen rtutju.

Pauza.

— Eto co esio za herna?

— Nu, — poiasnil Marti Koen-Rozenbaum, urozdeny Haim ben Kalman, — tipa... śtoby on stal kak gradusnik.

— Susy evo podkormiś?

— Da prosto nakacatt by. Da hot kak. Cuvaki, vy ze ponali zacem.

Cetyre sinhronyh kivka, kak u zritelej v nastolnom tenise.

Sopotom:

— Zasunutt ej v zadnicu.

Ostalnym povezlo imet materej iz dvadcatt pervovo veka, kotorye znali, śto temperaturu mozno izmeritt elektronym gradusnikom v uhe. A Haimu povezlo, śto vnimanie evo tovarisej śto-to otvleklo i oni ne uspeli pripecatatt evo prozvisem, ot kotorovo on nipocom by ne izbavilsa.

Sem sidel na skamje u kabineta rava Zingera, golova opusena, vzglad na raskrytye ladoni, slozenye na kolenah, kak u monaha, izgotovivsevosa idti na koster. Malciski ostanovilis, i ih otvrasenie k sebe obratilos na nevo.

— My slysali, śto ty napisal, — nacal odin, tknuv v Sema palcem. — Eto uze ne sutocki.

— Podnasral, brat.

Vyhodilo strano, potomu śto obycno nepomernoe potootdelenie u Sema nacinalos ne ranse, cem ugroza minuet.

"Ja eto ne pisal, i ja tebe ne... — kavycki palcami, — brat".

On mog by tak skazatt, no ne stal. I mog by objasnitt, pocomu vsio bylo ne tak, kak vse dumaiut. No ne stal. Vmesto etovo prosto sterpel, kak vsegda postupal v zyzni po herovuiu storonu ekrana.

Po druguiu storonu dveri rava, po druguiu storonu stola ot rava sideli roditeli Sema — Jacob i Julia. Im sovsem ne hotelos tam bytt. I ostalnym ne hotelos. Vse tam byli protiv zelania. Ravu nuzno bylo izmyslitt kakie-to glubokomysleno zvucasie slova o nekoem Ralfe Kremberge, kotorovo v dva casa predadut zemle. Jacob predpocol by rabotatt nad svoej bibliej dla "Vymiraiusevo naroda", ili obsarivatt dom v poiskah propavsevo telefona, ili na hudoj konec polazitt po internetu, vyzyvaia priliv dofamina. I esio sevodnia Julia sobiralas vzatt vyhodnoj, vyslo vsio naoborot.

— Razve Sem ne dolzen bytt zdes? — sprosil Jacob.

— Dumaiu, lutse, esli snacala pogovoriat vzroslye, — otvetil rav Zinger.

— Sem vzrosly.

— Sem ne vzrosly, — skazala Julia.

— Ottovo śto trioh stihov ne doucil v blagoslovenii posle blagoslovenia posle gaftary?

Ne obrasaia na Jacoba vnimania, Julia polozyla ladon na stol rava i skazala:

— Razumeeca, ogryzaca s ucitelem nedopustimo, i nam nuzno najti sposob kak-to vsio uladitt.

— V to ze vrema, — skazal Jacob, — mozet bytt, otstranenie — cerescur zostkaia mera za ne takoj uz, po bolsomu scotu, serjozny prostupok?

— Jacob...

— Śto?

Staraias śto-to skazatt muzu, no ne ravu, Julia prizala dva palca ko lbu i slegka kacnula golovoj, razduv nozdri. Sejcas ona bolse pohodila na pomosnika trenera u tretjej bazy, cem na zenu, matt i clena obsiny, pytaiusuiusa otvesti okean ot pesocnovo zamka eio syna.

— "Adas Israel" — progresivnaia skola, — skazal rav, na śto Jacob otreagiroval zakatyvaniem glaz, ravno zadumcivym i brezglivym.

— U nas dolgaia i slavnaia tradicia vidett dalse kulturnyh norm, gospodstvuiusih sevodnia ili vcera, nahoditt bozestveny svet, Or Ejn Sof, v kazdom rebonke. Rasovye oskorblenia dla nas serjozny prostupok, bez somnenia.

— Śto? — peresprosila Julia, menaja pozu.

— Etovo ne mozet bytt, — skazal Jacob.

Rav ispustil dolgij ravinski vzdoh i po stolu podvinul Julii listok bumagi.

— On eto skazal? — sprosila Julia.

— Napisal.

— Śto napisal? — sprosil Jacob.

Nedovercivo kacaia golovoj, Julia rovnym golosom procla:

— Vsyvy arab, kitaeza, manda, japoska, pedik, meks, zyd, slovo na "n".

— On napisal «slovo na "n"»? — vmesalsa Jacob. — Ili samo slovo na "n"?

— Samo slovo, — otvetil rav.

Hota Jacoba dolzny byli zanimatt nepriatnosti syna, evo razvleklo to obstoiatelstvo, śto tolko odno eto slovo ne mozet bytt proizneseno.

— Tut, vidimo, kakoe-to nedorazumenie, — progovorila Julia, peredavaia nakonec listok. — Sem niancica s zyvotnymi do...

— Cincinatski galstuk? Eto ne rasovoe oskorblenie. Eto forma seksa. Po-moemu. Kazeca.

— Tut ne tolko oskorblenia, — poiasnil rav.

— Znaete, ja pocti uveren, śto i "vsyvy arab" — eto toze forma seksa.

— Mne ostaioca tolko poveritt vam na slovo.

— Ja k tomu, śto, mozet, my vobse ne tak ponali etot spisok.

Vnov ne slusaia muza, Julia sprosila:

— A śto ob etom govorit Sem?

Rav zapustil palcy v borodu, vyiskivaia slova, budto makaka, vyiskivaiusaia bloh.

— On ne priznaeca. Kategoriceski. No do uroka etih slov tam ne bylo, a za etim stolom sidit tolko on.

— Eto ne Sem, — skazal Jacob.

— Evo pocerk, — zametila Julia.

— V trinadcatt u vseh malcisek pocerk odinakovy.

— On ne smog objasnitt, kak tam okazalsa listok, — skazal rav.

— On i ne obazan, — zametil Jacob. — I kstati, esli Sem napisal eti slova, to cevo radi on ostavil listok na stole? Derzost dokazyvaet evo nevinovnost. Kak v "Osnovnom instinkte".

— No v "Osnovnom instinkte" ona ze i ubila, — vstupila Julia.

— Ona?

— Nozom dla kolki lda.

— Navernoe, tak. No eto kino. Jasno, vsio podstroil kakoj-to ucenik, nastoiasi rasist, zataivsy zlobu na Sema.

Julia obratilas k ravu:

— My vsio sdelaem, śtoby Sem ponal, pocemu evo zapiska tak oskorbitelna.

— Julia, — vstupil Jacob.

— Dostatocno li budet izvinica pered ucitelem, śtoby ne otmenatt bar-micvu?

— Imeno eto ja sobiralsa predlozytt. Tolko, boius, sluhi ob etoj zapiske uze prosli v nasej obsine. Tak śto...

Jacob gromko i s ogorceniem vydohnul — privycka, kotoruiu libo on peredal Semu, libo sam perenal u nevo.

— I kstati, oskorbitelna dla kovo? Ogromnaia raznica — razbitt komu-to nos ili boksirovatt s tenju.

Rav posmotrel na Jacoba.

— U Sema byli kakie-n problemy doma? — sprosil on.

— Evo peregruzaiut domasnimi zadaniami, — nacala Julia.

— On etovo ne delal.

— I on stal gotovica k bar-micve, a eto, po krajnej mere v teorii, esio cas kazdy vecer. I violoncel, i futbol. A u evo mladsevo brata Maksa sejcas vozrastnoj krizis, i eto dla vseh ispytanie. A samy mladsy, Benji...

— Pohoze, u nevo kuca zabot, — podytozyl rav. — Tut ja emu bezuslovno socuvstvuiu. My mnogo trebuem ot detej. Stolko nikogda ne trebovali ot nas. No boius, rasizmu u nas mesta net.

— Koneśno, — soglasilas Julia.

— Sekundu. Teper vy nazyvaete Sema rasistom?

— Ja etovo ne skazal, mister Bloch.

— Skazali. Tolko śto. Julia...

— Ja ne pomniu tocnyh slov.

— Ja skazal: "Rasizmu net mesta".

— Rasizm — eto to, śto ispoveduiut rasisty.

— Vy kogda-n lgali, mister Bloch?

Jacob instinktivno esio raz posaril v karmane peajaka v poiskah propavsevo telefona.

— Polagaiu, śto, kak lubomu zyvomu celoveku, vam prihodilos govoritt nepravdu. No eto ne delaet vas lzecom.

— Vy mena nazyvaete lzecom? — Jacob opliol palcami pustotu.

— Vy boksiruete s tenju, mister Bloch.

Jacob posmotrel na Juliu.

— Da, slovo na "n", konecno, gadkoe. Skvernoe, uzasnoe. No ono ved tam odno iz mnogih.

— Po-vasemu, v obsem kontekste mizoginii, gomofobii i izvraseni ono vygladit lutse?

— Tolko on etovo ne pisal.

Rav poiorzal na stule.

— Esli pozvolite, ja skazu nacistotu. — On pomolcal, pomial bolsym palcem nozdru, kak by tut ze otstupaias. — Semu javno nelegko — bytt vnukom Irvina Blocha.

Julia otkinulas na spinku stula, dumaia o pesocnyh zamkah i sintoistskih vorotah, kotorye vyneslo na bereg v Orevone cerez dva goda posle cunami.

Jacob obernulsa k ravu:

— Prostite?

— Kak rolevaia model dla rebonka...

— Eto otlicnaia model.

Rav prodolzyl, obrasaias k Julii:

— Vy, dolzno bytt, ponimaete, o com ja.

— Ja ponimaiu.

— My ne ponimaem, o com vy.

— Pozaluj, esli Semu ne kazeca, śto lubye slova, kak ih ni...

— Vy citali Roberta Caro — vtoroj tom biografii Lyndona Johnsona?

— Ne cital.

— Śto z, esli by vy byli ravom svetskovo tolka i citali etu klasiku zanra, vy by znali, śto stranicy s 432 po 435 posvaseny tomu, śto Irvin Bloch bolse, cem kto-libo v Washingtone, da i vobse gde by to ni bylo, sdelal dla tovo, śtoby Zakon ob izbiratelnyh pravah prosol v kongrese. Malciku ne najti lutsej rolevoj modeli.

— Malciku i ne nado iskatt, — skazala Julia, gliada pramo na rava.

— Śto z... moj otec pisal v bloge takoe, za śto evo mozno upreknutt? Da. Pisal. Dosadnoe. I żalel potom. Predstavte sebe ogromny svedski stol sożaleni. No śtoby vam zaiavlatt, budto evo dobrodetelnost nikak ne mozet bytt primerom dla evo vnukov...

— So vsem uvazeniem, mister Bloch...

Jacob obernulsa k Julii:

— Pojdom otsuda.

— Davaj lutse sdelaem to, śto nuzno Semu.

— Semu zdes nicevo ne nuzno. Naprasno my zastavili evo prazdnovatt bar-micvu.

— Śto? Jacob, my evo ne zastavlali. Mozet, slegka podtolknuli, no.

— Podtolknuli, kogda obrezali. S bar-micvoj prosto zastavili.

— Poslednie dva goda tvoj ded tolko i govorit, śto edinstvenoe, radi cevo on esio zyvet, — uvidett bar-micvu Sema.

— Znacit, ona tem bolee ne nuzna.

— I my ze hotim, śtoby Sem znal, śto on evrej.

— A u nevo byl kakoj-to sans etovo ne znatt?

— Śtoby on byl evreem.

— Evreem, da. No religioznym?

Jacob nikogda ne ponimal, kak otvetitt na vopros, religiozen li ty. On nikogda ne zyl vne sinagogi, nikogda ne obhodilsa bez popytok sobludenia kaśruta, nikogda ne dopuskal — daze v momenty velicajsej dosady na Israel, otca, amerikanskoe evrejstvo ili otsutstvie Boga, — śto budet vospityvatt detej bez kakovo-to znakomstva s evrejskimi tradiciami i obradami. No dvojnoe otricanie ne religia. Ili, kak skazet brat Sema Maks na svoej bar-micve tremia godami pozże, "Sbereżoś tolko to, śto otkazyvaeśsa otpustitt". I kak by Jacob ni cenil preemstvenost (istorii, kultury, myslej i cenostej), kak by ni hotel veritt, śto est kakoj-to glubokij smysl, dostupny ne tolko emu, no i evo detam, i ih detam toze, — svet probivalsa u nevo mezdu palcami.

Kogda Jacob i Julia tolko nacali vstrecaca, oni casto govorili o "religii dvoih". Esli by ona ne oblagorazyvala, to eio sledovalo by stydica. Ih Śabat: kazduiu patnicu vecerom Jacob cital vsluh pismo, kotoroe vsu nedelu pisal Julii, a ona naizust deklamirovala stihi; zatem, ubrav verhni svet, otkluciv telefon, sunuv narucnye casy pod podusku krasnovo velvetovovo kresla, oni ne spesa sjedali uzyn, kotory prigotovili vmeste, napolnali vanu i lubili drug druga, poka podnimalas voda. Rassvetnye progulki po sredam, nevznacaj prevrasony v ritual, marsrut, prokladyvaemy raz za razom iz nedeli v nedelu, poka na trotuare ne protaptyvalas dorozka, — neosiutimaia, no javnaia. Prazdnuia Novy god — Roś-Aśan, — vmesto pohoda v sinagogu oni vsegda provodili obrad taślih: brosali hlebnye kroski — simvol sozaleni uhodasevo goda — v Potomak.

[sonko]

LЕGHKО
SHАGNUTE

Śo?

RABOTA NA NE ISSLEDOVANNOY TERRITORII POLNA OSHIBOK, TRUDNOSTEY, ZABLUGEDENIY, UMOISHLENNOIX PROVOKAÇIY I (KAGIUSCIX-SIA) OPECATOK.
ÊTO ESTESTVENNOIY PROCÊSS.

LOGÎKU NAÏDUT POZGIE.

ILI LOGYKU.

[wandrien]

BOILО ХОRОSHО
BOILО TАK LЕGHKО
NО NА SHЕIU BRОSILI АRKАN
SОLNЕCNOIY ОGОNE
АTMОSPHЕRY BRОNE
PRОBIVАL, NО NЕ PRОBIL TUMАN.

[sonko]

VASHE OTVET RADUET.

(Vegelevaia forma.)

[sonko]

Végelivaia.

O tom, cto "ге" ne vstrecaetsa v russkix korniax, smotri-te v sosedney temie.

[Hellerick]

No vedd v ruskih slovah estt ne tollko korni.

[sonko]

V takix slucaiax "ге" zapisoivaetsa kak "-gîe"/"-gy".

[Hellerick]

A Germaniya kak? Nemecina?

[sonko]

A Germaniya kak? Nemecina?

Ne znaiu. Voi sprashivaetie ob inostrannoix slovax. Nu Gêr-mani-ia, naprimer.

[Hellerick]

Mojno vspomnitt etogo diaddku:
(wiki/en) Gherman_Titov

[sonko]

GHERMANÏA ILI GÊRMANÏA – ÊTO VOPROS VKUSA.

[Hellerick]

Esli vy ispollzuete dlia ГИ napisanie analogicnoe ГЫ, to logicno dlia ГЕ ispollzovatt napisanie analogicnoe ГЭ.