Z języka francuskiego pochodzą na przykład:
– nazwy niektórych dań, potraw i przypraw: bagietka, beszamel, beza, bulion, deser, fondue, konfitura, korniszon, krokiet, legumina, majonez, omlet, suflet, szarlotka
– nazwy niektórych alkoholi: aperitif, armaniak, bordo, burgund, koniak, likier, szampan
– nazwy pomieszczeń i ich części: atelier, balkon, foyer, loża, mansarda, salon, suterena, szalet
– nazwy mebli i dekoracji: etażerka, fotel, komoda, sofa, szezlong, lustro, witraż, żyrandol
– nazwy gatunków literackich: chanson de geste, felieton, reportaż, rondo
– nazwy kosmetyków i zabiegów upiększających: fluid, krem, lakier, perfumy, makijaż, manicure
– nazwy tkanin, ubiorów i dodatków: tiul, żakard, żorżeta, apaszka, lizeska, peniuar, szal, szmizjerka, beret, bluza, bonżurka, garsonka, frak, kostium, krawat czy żabot.
(zob. ,,Poprawna polszczyzna", H. Jadacka, A. Markowski, D. Zdunkiewicz-Jedynak).
chuligan
Słowo chuligan pochodzi z języka angielskiego. Jest prawdopodobnie eponimem, a więc wyrazem utworzonym od nazwy własnej. Hooligan to pierwotnie nazwisko: według Słownika wyrazów obcych PWN – opryszka londyńskiego, a według The Oxford English Dictionary – rodziny irlandzkich awanturników, pojawiające się w piosence kabaretowej z końca XIX wieku. Do polszczyzny słowo to weszło jednak nie bezpośrednio z języka angielskiego, ale za pośrednictwem rosyjskim.
Należy zauważyć, że w języku rosyjskim, inaczej niż w polskim, nie ma pary spółgłosek: ch bezdźwięczne – h dźwięczne; występuje w nim tylko bezdźwięczna głoska х, odpowiednik naszego ch. Hooligan został więc zapożyczony przez język rosyjski (wraz ze znaczeniem i wymową) i transkrybowany na grażdankę (хулиган). W języku polskim z kolei dokonano transkrypcji z grażdanki na alfabet łaciński, a znak х odczytano jako ch.
Joanna Ginter, Uniwersytet Gdański
Zapożyczenia z języka tureckiego, np: arbuz, bakalie, chałwa, cybuch, czaprak, czambuł, dywan, jogurt, kaftan, kawior, kołpak, kołczan, ogier, tabun, turban, tytoń, wataha, dywan, kotara, bazar, karaluch , kurhan, tulipan, szarańcza
KINDERSZTUBA NA KINDERBALU
Germanizmy – czyli zapożyczenia z języka niemieckiego – miały znaczny wpływ na polszczyznę już w XIII wieku – to właśnie z języka niemieckiego pochodzą takie wyrazy jak blacha, cegła, dach, rynek, sołtys. Pochodzenie niemieckie wyrazu łatwiej jest nam jednak rozpoznać w przypadku słów kinderbal, kindersztuba, bruderszaft, kiper, knajpa, kocher, kurort, majstersztyk, mandat czy szmelc.
Z języka niemieckiego polszczyzna zapożyczyła także kalki leksykalne, np. czasopismo (Zeitschrift), duszpasterz (Seelsorger), parostatek (Dampfschriff) czy światopogląd (Weltanschauung). Do polszczyzny z niemieckiego weszło także kilka związków frazeologicznych: do luftu, jako taki czy wyciągać wniosek.
(zob. H. Jadacka, A. MArkowski, D. Zdunkiewicz-Jedynak, ,,Poprawna polszczyzna...")
Zapożyczenia z XII i XV w. w związku z osadnictwem niemieckim na ziemiach polskich dotyczą:
gospodarki, np. celnik, koszt, murarz
sądownictwa, np. czynsz, hołd
organizacji miast i wsi, np. gmina, wójt, rynek, bruk, ratusz, burmistrz, rajca
wojska, np.: żołnierz, rycerz
Українізми в польській (http://lingvoforum.net/index.php?topic=1210.0)
Тюркизмы видимо через восточнославянские языки в польский попали,судя по фонетике этих тюркизмов в польском, kurhаn и wаtаhа явно через украинский,иначе было бы kurgаn и wаtаgа
Zapożyczenia z czeskiego związane są przede wszystkim z:
religią: kościół, ołtarz, msza, opat
sprawami politycznymi i kulturalnymi - wpływy powodowały zmianę fonetycznej postaci wyrazów polskich (wiesiele - wesele, sierce - serce)
innymi zakresami tematycznymi - wyrazy "kmieć" oznaczały człowieka poddanego, wieśniaka, od XIV w. oznaczały człowieka niższego stanu.
Wpływy z czeskiego zamierają w XVI w. Przestaje on być językiem wzorcem w związku z renesansowym przekonaniem o ważności języka polskiego.