Главное меню
Мы солидарны с Украиной. Узнайте здесь, как можно поддержать Украину.

Ответ

Обратите внимание: данное сообщение не будет отображаться, пока модератор не одобрит его.
Ограничения: максимум вложений в сообщении — 3 (3 осталось), максимальный размер всех файлов — 300 КБ, максимальный размер одного файла — 100 КБ
Снимите пометку с вложений, которые необходимо удалить
Перетащите файлы сюда или используйте кнопку для добавления файлов
Вложения и другие параметры
Проверка:
Оставьте это поле пустым:
Наберите символы, которые изображены на картинке
Прослушать / Запросить другое изображение

Наберите символы, которые изображены на картинке:

√36:
ALT+S — отправить
ALT+P — предварительный просмотр

Сообщения в этой теме

Автор Vertaler
 - апреля 17, 2018, 10:51
А чем таки закончился эксперимент? Удались ли пункты 3 и 4? Как поживает интерлингва спустя почти два года?
Автор Vaelg
 - мая 18, 2016, 18:36
Postea ra l'hiberno
* Nive *
   Ce la jorno se adiva con nivada. Le nive cadeva del celo obnubelate sobre Burgo, lente e dense como somno blanc e perpetue.
   Postea, adiva cader gallinas. Le aves rabiose cadeva del celo inter le tumulto blanc del floccos de nive, inter le commotion e clamores, e simul cacareante a voce alte e battente per lor alas curreva per le prime nive verso le processor. Le vector haveva multe labor ce la jorno.
   A meridie il ha facite frio valde. E alora le aves comenciava cader in sorte gelate — accuratemente imballate in pacchettos de cellofan con le marca de «Doux».
   Homines de surridente mascaras de comedia veniva a stratas con corbes, saccos e bolsas de compras.
   Multe familias haveva gallina por lor prandio este jorno. Vero, multes non viveva usque le prandio quia ellos haveva cadite sulle gallinive.
   «Ma hiberno es non tal maligne tempore,» diceva homines recoltante gallinas, e lor mascaras surrideva piu largemente.
   «Si, si,» ellos diceva.
   Ed infantes ra reguardante al gallinive e non surrideva — ellos non haveva alcun mascaras quia non ellos stanto sciava vestirlos.
Sepulture
   Nel cemeterio de burgo on inhumava un tram. Le tram ra un ultime de Burgo, multo vetule, multo condigne e multo rubie, con le tecto amaril. Le majoritate credeva que le tram haveva morite in su morte natural, de senecta, ma anque on diceva que el ra occidite per le specialmente grande carcassa de gallina. Prendite reculamento del tram, ellos diva, le carcassa ha causate trauma a du homines que ra stante al halto de tram.
   Durante su vita le tram vetere furiava omnes per su morositate stridule, su inobligatorietate, su character insuffribile e su conductrices clamorose. Ma nunc omnes ra sensante l'amaritate argute de separation eterne, e necuno avergoniava su lacrimas. Le lacrimas manava de foramines d'ochios del mascas e flueva per genas de carton. Ce quare multe mascaras se ha inhumectate e pro esso cives qui ra se dante a dolor specialmente abnegantemente ra fortiate deserer le ceremonia funebre ante le tempore. Ellos se consolava lo que ellos poterea viderlo nel novas vesperal.
   Le burgomaestro ra orante. El diceva que le vita non se ha finite con irse del ultime tram. Con le surriso benigne, - diceva le burgomaestro, - le tram sera reguardante a nos del celo, benedicente Burgo e su cives e tamben autobuses, trolleybuses e biciclos.
   Su discurso ra longe, e grande nive vaporose stanto ra cadente e cadente, e si al fin del ceremonia non ja on haveva vidite le tecto amaril nel tumba.
   Per fin, tote verbos ra dicite, ed homines del mascaras de comedia passava in un processia dolorose preter le tumba pro jectar un manata de solo congelate al corpore del defuncto.
   «Ecce, el ha morite, nostre tram vetere,» suspirava gente.
   «Si, si... Ma el ha vivite le vita longe, e si plangerse de Deo sia su peccato,» nutava ellos.
   Ed ellos diceva piu: «Solo tal dies tu adverta que le tempore non sta in un loco».
   Ed infantes non diceva alque e solmente plorava. Ellos multo piaceva le tram.
* Nive *
   Le nive ra continuante in postmeridie, quando ellos propagava de fenestras aromates de bouillon de gallina, de pullos de tabaka, de suppa de pastas con gallina, khe de gallina, pastellones de gallina e multe piu, lo que le Grande Libro de Cocinero poteva proponer del parte «Plattos de Gallina». Cumulos de nive approchava a cornices del prime etage, jectava reguardos tra fenestras, repeva via de un loco al altere e sufflava inter se, susurrava.
   Nel vico d'Entusiastos un avalanche que lavinava del tecto del banios N1 ello ha coperite duo skiatores. Ellos ha devenite un legenda.
   Prope le central de commercio le cumulos de nive ha emaciate l'autobus del itinere numero novem ed ha immurate un e medie de decena de passageros in lo. Le pasageros reguardava tristemente tra le fenestras pruinate al placia deserte e al silentio blanc, e lor reguardos non ha cercate alcun solatio.
   Il vagava le fama que on videva un yeti a suburbios. Como si ello sablava cigarretta d'un piscator qui nutava de somno presso un foratura.
   Post dinar on potava tè. E le nive stanto ra cadente.
   Gente reguardava al fenestras e diceva: «Solo reguarda, como subito e volante comenciava le hiberno».
   «Si,» ellos diceva, «le locos d'aqui longe non videva tal nivada».
   E infantes non diceva alque; ignorante le tè ellos se tirava bollas de nive e faceva un bonhomo de nive. Le facie del bonhomo deveniva atrabiliari. Probabilemente, ello presentiva que le hiberno enim non se ha comenciate stanto. E possibile, a ello germinava le dentes.
Persas
   Post le tè ellos prendeva cader de celo persas, ed esto ra un sinistro probe. Le persas tene persicas in lor manos, le tascas de lor caftanes multicolor ra borrate de persicas, un dozena de persicas ra celate in cata turban. Lor barbas longe e povre nervosemente fremeva quando le persas miscontentemente reguardava a nive e vexatemente altercava. Le persicas cadeva de lor tascas complete e rolava via strata, como soles parve amaril, componente le nive collose e deveniente bollas grande. Infantes colligeva le bollas por facer nove bonhomos. E le persas interrogava un passante sur via al mercato e strepitante le parsi prendeva de camminar via le vico d'Entusiastos per direction significate.
   On parla, ellos si jammais ha venite al mercato. E nemo videvalos piu.
   Le nome del vico d'Entusiastos ra cambiate pro le passage de Thermopilae, e le banios N1 ha state como banios persian de khammam.
   «Este persas es gente bizarre,» diceva cives, «con este lor idiota maniera de parlar le parsi».
   «Cento si,» ellos diceva.
   Ed infantes ha facite multe bonhomos. Per alque ellos tote resimilava al persas col turbanes.
   L'homines nel autobus in cumulos de nive reguardava al bonhomos tra le fenestras pruinate e ellos haveva frigido. Ellos cantava un canto triste. Ellos non haveva le mascaras de tragedia, e ora le mascas surridente de comedia haveva un aere bizarre e multo frigidose detra le fenestras frigidante, sur fundo del canto triste.
* Nive *
   E le nive ra cadente e cadente, cadente e cadente, cadente e cadente...
   E con ello le tempore cadeva a cena. On poneva ligno a in furnos. On disgelava le gallinas. On secava pastas.
   Pro battalia contra nive vadeva un truppa de septe machinas removenive sub commando del adjuncto del burgomaestro por emendationes.
   Sonormente signalante e splendente per vertitores le machinas se ha precipita al battalia. Prime minuta pareva que renitentia del nive sia ser rumpite, ma le cumulos respondeva per colpo subite de flancos e sortita a retroguarda. Le machinas ra blocate, le camioneros ra captivate, le chef d'emendationes con su mulier dispareva sin tracia. On di, on videvalos a Riviera.
   Homines gregante a parte fumava e nutava per lor capites.
   «El es non si facil, este nive,» ellos diceva.
   Ed ellos diceva piu: «Ma nos ha le croquettes de gallina pro cena».
   Ed infantes battaliava contra le nive: ellos fusilava le cumulos per salvas de bollas de nive.
Ballerinas e pappa d'avena
   Post le cena prendeva de grandinar ballerinas de celo. On diva que a causa del nive, supra le burgo se haveva ruinate un avion que ra portante un truppa de ballet a tourné.
   Le ballerinas vaporosemente se abassava sobre le nive, dava un passo de ballet o un fouetté e ora mesmo congelava quia ellos ra vestite solmente de tutus e calceolos sobre pede nude.
   Ce la qui stanto poteva exir de lor casos, ellos exiva por colliger corporettos torpite que ra restante petrificate sul nive a varie figuras de dansa e portarlos a casa. «Ce, infantes,» ellos diceva a lor infantes, «reguarda, ce ci un ballerina veritabile. Vide vos que ella es toto magre e frigide? C'esto, infantes, es poi que alsi ella refusava pappa d'avena per matinos». Infantes reguardava a corpores congelate e in lor ochios se legeva promissa de piacer pappa d'avena.
   Le botecheros piu argute ha locate le ballerinas trovate al vitrinas de lor botecas qua mannequines. Esto secur levarea visitantia e rentabilitate, s'il non sia le nive.
   «Ah, como este cappelletto es iente a ella!» se admirava homines examinante un ballerina mannequin.
   «Havera tu comprate pro me le mesme?» demandava gente.
   Ed infantes faceva multe bonhomos vestite de tutus e docevalos a dansar de parve cignos.
* Nive *
   Le nive ra cadente sin reposo, e il pareva que mesmo nocte proxime non inquietavalo.
   Homines ja non exiva a stratas, quia ellos non poteva discoperir le portas. Le piu disrationabile escappava via caminos pro skiar a un supermercato. Ma le supermercato non functionava. Ellos skiava a un altere, ma anque ello non poteva aperir su porta por ellos. Alora homines siente affollate partiva al central de commercio ed amusamentos de «Vela», ma il se clarava que le central ra occupate per bonhomos vestite de tutus e turbanes, e qualque homines ja ra captivate qua hostages per ellos. Alora alcunos levate a desperantia prendeva fusiles e vadeva a foreste pro predar. Necunos d'ellos ha retornate. A de piu, on diva, la ra un qui hava retornate, ma depost on se ha lucidate que el e non partiva. Depost on ha captivate un retornate, ma ha resultate que el es le yeti; on ra coagite laxarlo.
   Cumulos de nive ra se levante e levante, e per tal vice tote aves tosto ha abandonate le burgo, quia ellos non haveva qualcosa pro seder — tote arbores se ha necate a nive.
   «Alque este nive tempesta seriemente,» diceva gente.
   «C'es ben que nos habita in none etage,» ellos diceva.
   «An le nive se levara al celo?» demandava infantes. Ed ellos non ha recipite le responsa ordinari «ma va con tu sotte questiones», quia adultos per fin ha comprendite que actualmente infantes non da questiones stupide. «Es interessante, que sera sì le nive havera se levate al celo?» ellos pensava.
Camino
   Burgo lentemente se profundava al hibernation. E solmente le grattacelos de nove districto collinose stanto ra facente ochios-fenestras in dece-seste etago a silentio blanc.
   Le piu alte edificio de burgo stava cento metros camino de fabrica. Per le decision del burgomaestro le trompetteros del orchestra de burgo trompettavalo tote le jorno, de parte a parte, dante le signal de plaga. Le sonos monotone del SOS multo presto haveva satiate le cives, e alora, per requesta del societate, on ra suadite al trompetteros de prender de largessa nel repertoire. E ora le camino sonava le «Evelia» in matino, durante le jorno ello faceva ora le «Sur Colles de Manchuria» nunc le «Volo de Bombo» e otre vice qualcosa piu, per ordine, e in vesperas - «Dormi, Mi Joia».
   Totevia, nel ultime tempore supra le burgo non volava alcun aviones, e si nemo potava audir este vocation.
   «Es impossibile, quel hiberno nivee actualmente!» se miserava homines facente lor cammino via obscur tunneles frigide subnivate al mascarada apud Abiete del Nove Anno, que stava sub cumulos de nive sul placia Primari, e sobre hilare mascaras de comedia sur facies d'homines ellos luceva de doratura dominos.
   «Que sera piu,» nutava ellos multisignificamente, dansante le valso de Vienna sub le musica del camino de fabrica.
   Ed infantes continuava creder a Papa Natal e sperar le Nove Anno con su presentes.
* Nive *
   Tosto, mesmo le piu alte tectos e le camino de fabrica se tegeva sub amassamentos blanc, ma le nive stanto ra cadente e cadente. Non on sape de donde, ha arrivate forte le vento, e le tempesta de nive ha mulcite per su lingua le toto circa, e si, este loco, donde Burgo ra inhumate, ja nemo poterea differentiar de un terreno del Plana West Sibiric.
   Il era l'hiberno, le gelo e le silentio. E solo le sabliero sobre le turre de municipalitate ra susurrante mesurante jornos rapide e noctes longe.
   Ma alquando ello ha cessate.
   Ed ha venite l'eternitate.
Автор Vaelg
 - мая 8, 2016, 12:22
 Ну, традиции - дело святое, это само собой  :)
Автор Damaskin
 - мая 7, 2016, 15:25
Цитата: Vaelg от мая  7, 2016, 14:58
А четвёртый месяц, наверное, будет посвящён обдумыванию того, куда же эту интерлингву засунуть, чего с ней делать. (Может, начать пропагандировать этот язычок? Занятие вполне себе бесперспективное, конечно, но всё ж таки.)

А как же ваше традиционное занятие - сочинительствовать на искусственных языках?
Автор Vaelg
 - мая 7, 2016, 14:58
Два месяца, полёт нормальный.
Третий месяц планируется посвятить выработке навыков говорения. Поскольку говорение самоссобойное утомительно, будем заниматься синхронным переводом.
А четвёртый месяц, наверное, будет посвящён обдумыванию того, куда же эту интерлингву засунуть, чего с ней делать. (Может, начать пропагандировать этот язычок? Занятие вполне себе бесперспективное, конечно, но всё ж таки.)
В общем, пока рано говорить, но всё же, кажется, три месяца - это нереальный срок для выучивания даже такого простого искусственного языка. Вот полгодика - это да, это вполне себе реально дотянуть его до нормального такого уровня. Нет, о погоде там или футболе поговорить можно и на втором месяце, но для выработки навыков сколь-нибудь живого и не слишком утомительного общения - не-а, трёх месяцев мало. Мне - точно мало. Впрочем, есть ещё целый месяц. Посмотрим.
Автор Vaelg
 - апреля 11, 2016, 10:19
По длительности.
Стандартное -va: Ella legeva e io scribeva le littera.
Продолженное: Durante ella ra legente, io ha scribite le littera. Одно (более краткое) действие происходит на фоне длительного, выраженного через ser ..-nte, ну или просто одновременное действие, если одно воспринимается происходящим на фоне другого. Может быть и durante ella ra legente io scribeva, но всё равно моё действие кончилось раньше, чем её.
Поскольку я не собираюсь ничего изменять в языке, то это всё опционально и не отменяет durante ella legeva io scribeva
Просто утомляют бесконечные однообразные -va.
Автор Vertaler
 - апреля 11, 2016, 09:52
А по какому принципу вы различаете два прошедших времени?
Автор Vaelg
 - апреля 11, 2016, 09:23
Mi Puera Japonese

   Mi puera japonese ha biber pipa e con senso recitar de Blok: «Noct'. Nebura. Stasion. Ranterna. Ruce absurde ed obscur...»
   In piu, mi puera japonese ha versar le sauce de soja al borsch, ha poner le wasabi ed haurirlo con ruito per colier quando ella es edente, ed ella reguarda a me per su ochios stricte e myope tra oculares con lentes spisse.
   In piu, mi puera japonese plora durante orgasmo — ella geme que un ballerina le qual ha fate pipi in su tutu directe sul scena del theatro Bolchoy. Vero, io non es secur que ella realmente sensa l'orgasmo con me, vero nel cassetta le qual ella me monstrava — ibi su boyfriend japonese pumpa la — mi puera japonese plora justo si. Io non multo se inquieta d'esto, quia le boyfriend japonese sta longe la presso levar del sol, nel insula Kyushu, e mi puera japonese es plorante ora prope me in le strata de Radischev nel citate de Novosibirsk.
   Post haver plorate mi puera japonese sede piu altemente, ella pone su pedes supra mi ventre e prende a biber su parve pipa de mais. «Ryonya,» ella dice, «car mie Ryonya, io te ama, kaka, suka, byaka». Mi puera japonese multo pia este parolas russe — kaka, suka e byaka; ella dice que ce's le vento de su patria que vola al fenestra discoperite nel strata de Radischev nel citate de Novosibirsk.
   Ryonya es mi nomine pronunciate per maniera japonese. Io lo pia. Io esto piace multo piu que Yasushi — le nomine su boyfriend japonese le qual hiberna actualmente nel insula Kyushu. Mi puera japonese assere que io ed Yasushi starea amicos absolutemente e que Yasushi es un samurai veritabile. Ma io, jacente sul lecto nel quartiero numero novem nel casa numero quaranta-un nel citate de Novosibirsk, con pedes de mi puera japonese sur mi ventre (su calces es parve, lisie e solide como si ellos es eboree), io non pote imaginar le samurai Yasushi ser mi amico.
   E quando le tempesta de nive detra del fenestra es adiente ulular extra rabidemente, le cute de mi puera japonese se coperi per papillas de frigido sibiric. Io sape lo que va ser postea, quia este toto sempre ha finir per un mesme maniera. E ce quare io multo pia le tempesta de nive. Quia mi puera japonese fa pipa excellente. Ella remove le pipa de mais de su ore, ella remove su pedes de mi ventre e ella prende tractar mi inguen per le servietta con odor de camomilla. E post toto ella me suge de si maniera que l'aspirator nel armario es preparate profundarse al terra de vergonia. Solmente, mulcer le manos de mi puera japonese in este tempore es disagradabilemente — a causa del papillas. Ce's como si mulcer le carcassa del ansere displumate.
   Ella me pipa, e io contempla per mi reguardo pensative le mar Japonese congelate como un  stagno de gelea gris e frie — ibi, longe longe, tra mil kilometros al est del insula Kyushu, donde a puncto il va germinar un jorno nove que venira a recambio d'este le, in qual mi puera japonese me pipa. Io vide le samurai Yasushi: el jace sul solo in su casa de papiro le qual apena illuminate per lanterna de papiro; el jace nude completemente, con su ventre lacerate, e su intestinos jace presso lo in disordine sul solo frigide, como si guirlandas de papiro que ha cadite del sacco secate de Segatsu-san, de Papa Natal japonese. So deveniente triste e gaudiose simul. E postea io amonta.
   Mi puera japonese pia viderme amontar — ella naturalmente prende kif d'este vista, como que io prende kif de su singultos del ballerina que ha fate pipi. Nos prende kif un del altere e nos crede que nos sera felice e morira simul in un jorno.
   Ma de bon hora, a tres horas, quando somno ha ser le melior, su fratre telephona del insula Kyushu ed el dice que lor madre japonese subito ha prendite doler e medicos la lassa non piu un par dies. Mi puera japonese con ore torte plora a mi brachio, e lentes spisse de su oculares se coperi per pellicula grasse quia ella cela su facie in mi collo. Io prende le oculares pesante de su naso e io los essuga per servietta hygienic con aromate de camomilla.
   Postea nos nos vesti, nos rapidemente e silente pota le caffe. Io telephona al aeroporto e commanda un billet.
   E ce, mi puera japonese me quita e vola a Japon, donde su madre japonese attende su l'ultime reguardo d'ella e donde le samurai Yasushi de nove, per jovedis, la havera facer cunni e recitar de Basho, ed ella lo havera cocinar le borsch col sauce de soja. Ella vola per avion cinque-quaranta e promitte retornar, vero nos tote le duo sape que on non pote creder al promissa de mi puera japonese. E non quia ella es tal parve cana mendace, ma quia ce's le fortuna. E totalmente, le buddhismo es un religion ancienissime mundial.
   Nel aeroporto nos mesmo non nos basia. Ella properante- e ordinarimente me nuta pro avellerse e vade al alie latere del linea que non nos ha tirate su nostre amor.
   Haver revenite del aeroporto io me versa un vodka e prende un platto de borsch col sauce de soja e le wasabi.
   Le lecto odora a mi puera japonese, ce quare io non jace pro finir somno, e stante presso le fenestra io bibe le parve pipa de mais le qual ella me ha lassate pro memoria. Io appoia mi fronte sul vitro frigide detra del qual le tempesta de nive rabia e io audi le voce basse ed un poco rauc — le voce de mi puera japonese sufflante del turbiditate de nive: «Noct'. Nebura. Stasion. Ranterna. Ruce absurde ed obscur...»
   E io pensa que io vermente la amava, probabilemente.
Автор Vaelg
 - апреля 8, 2016, 16:28
Le pala ra le sol, ce quare nostra labor avanciava non velocemente. Certo, nec alie como io ra excavante le tumba, in tanto que senior Torf sta sur su gambas a pena e pareva non multo adaptate a physic travalio. Excavar ra penose, quia le pluvia ha molliate le solo profundemente, pesante le grumos del solo adhereva le pala. In piu, il era leve- e humidemente, e alsi il annoctava temeremente. «Io non tardarea a traino un vice piu,» io ra pensava laborante sin pausas e solmente sternutante cata minuta.
   «Io vos invidia,» suspireva senior Torf a vices. «Io invidia vostre juventute, vostre fortias... Tanto tempo portar le corpore e postea piu fossar le tumba, con tal energia... Ah de me, enim il era anque mi annos!..»
   Io surrideva su tiradas triste e io sentiva que io va cader de fatiga a puncto directe al tumba, e senior Torf me versara per solo in par con senior Nippelman.
   Le tempore procedeva lentemente, le fossa quasi non se aggrandiva, ma io debe dicer pro honor de senior Torf, que esto toto non lo molestava, el non irasceva de mi inefficientia e, de nove e piu, se interessava esque io non hava fatigate e proponevame reposar. Ma io ra excavante e ponderente de mi cosas: o non le chef de station ha oblidate communicar le chef de traino in re ellos. Ma forsan, sia piu ben si el haverea oblidate... Alora le necessitate de explicationes col assemblea del empleatos de ferrovia il non piu sia obligate...
   Per fin, le tumba ra apprestate. Nos prendeva le senior Nippelman imbibite finalmente (Deo gratias, le rheuma ja non lo menaciava) per su manos e gambas d'el e, con tote possibile precaution, ha bassate le corpore al loco su tranquilitate eterne.
   Plenar le tumba per solo ra passante piu velocemente, quia senior Torf adjutavame como el poteva, pulsante le grumos e mesmo le stratos del solo humide e le fango al fossa per su pedes.
   «Nos besoniarea haver marcate le tumba un qual maniera,» io diceva postea que nostre caso hava finite. «Probabilemente, postea, vos havera locate ci un placa tumbal e un cippo, ma ora nos debe conciper qualcosa pro non perder le tumba».
   «Que la, solmente fige le pala al capite de tumba,» trovava senior Torf con facilitate.
   E vermente! Io surprendeva su astutia e faceva que el hava dite. Ma primo nos hava depurate uncomo nostra scarpas de fango per le pala.
   Alora senior Torf recitava un prece suple tumba e sermonisava: «Jace in tranquilitate, senior Nippelman. Io non vos irasce que vos decideva a suicidar in mi casa».
   Io me considerava anque dicer alcun parolas del morto, ma, regrettabilemente, io non ha sapite qualcosa d'el, pro esso io habeva de pronunciar solmente: «Io spera, vos non vos offender per me, senior Nippelman. Io effortiava como poteva, ma esque on pote excavar le ver tumba durabile in tal celo».
   «Vos calumniar sin causa, juvene,» me admoneva senior Torf. «Le tumba ha devenite excellente, mesmo io sia satisfacte d'este tumbetta».
   Post, como un mago, el ha promite de su tasca l'ampulla magre, e nos prendeva per un buccata de bon cognac, postea que nos vadeva per casas. Senior Torf offereva accompaniarme al station e esto ha me conducite al admiration, quia il ja ra annoctante visibilemente, e io absolutemente non me figurava le via de retorno.
   Post vinti minutas io e senior Torf salutava sul placia. El regratiavame pro adjuta un piu vice ed el partiva.
   E piu post medie hora io hava me levate al traino e primo commandava de conductor le the calde e duo pilulas del aspirina.
   Ma tablettas non me hava adjutate, e mi marita non stava prope, pro esso al vespera, sulle colpo del rotas, io ha morite in febre del rheuma acute.
   In general, io sape ni del sorte de mi cosas, ma ellos es indifferente pro me nunc.
Автор Vaelg
 - апреля 8, 2016, 16:28
Le Sorte de Mi Cosas

   Il occurreva que io ha remanite de mi traino.
   In Strabach io vadeva al station pro telegraphar mi marita. Como il se clarava postea, mi horologio ra retardante per quatro minutas, itaque, durante que io ra faciente cauda al apertura postal e ra pensante que io ra haviente massa del tempo piu, mi traino ha se partite.
   Le chef de station me consolava, dite, que io poteva partir a expresso sequente, in quatro horas.
   «Io va consignar a chef de vostre traino,» el diceva, «que un passagero ha remanite. Tal vice un conductor prendera custodia pro vostre bagage, ello sojornara salve, non prende inquietarse. Postea vos arrivar al destination vos potera recuperarlos del servicio de perdite ed invenite».
   Io ra embarassate per este perspectiva. Le casos es tal que io non multo ingeniose, io non pia qualcun confusiones e penas minute quotidian. Io non ha character resolute que es necesse pro parlar con, per exemplo, empleatos de station le quales ha perdite mi bagage. E le simile ja haveva loco ante ora. Ma mi marita ra con mi ce la vices.
   In general, le piu ingrate in este circumstantias ra perder mi cosas e le necessitate prender certe passos infacile pro recuperarlos. Totevia, io regratiava le chef de station e accedeva ponderar lo como passar tempo.
   Io ha audite multe vices super beltate de Strabach, pro esso io haveva le sol variante de passatempore — un caminata pedestre via Strabach, un cursa per su tram famose e un tassa de caffe a un de su caffes non min famose.
   E solmente un cosa remorava effectuar mi programma — le pluvia insipide que ra guttante e guttante, e tote le celo al horizonte ra collate per massa de nubilos gris e gelatinose. Totevia, pluvia jammais me terreva, io piace pluvia. E beltates de tal citate como Strabach certemente gania, si perciperlos a tal celo. Mi imagination me pictura le parve vicos stricte, le pavimentos humide, le laternas elegante que se refulge del pozas, le luce del fenestras, detra le quales il flue le vita commode e moderate del burgo provincial: le patrona de casa es coliente nel cocina, cociente le roast beef e le torta de myrtillo; le domino es sediente presso le camino calde, col pipa in su ore e un jornal in su manos; lor filia bellette es studiante verbos francese in su cameretta agradabile virginesc... Ah, que voleva io vider esto toto ora mesmo!
   E io vadeva, ignorante mesmo lo que mi parapluvia ha lassate Strabach insimul ceter unitates. Ben, io pensava, io va comprar un paraplu nove in boteca le piu ajacente. A mesme tempo io fara cognoscentia con un botechera, que es secur amabile, que  un poco rhota, e que secur volera passar medie hora durante garrulada non obligante con un passante se perdite.
   Ma io ra destinate non realisar mi planos calme e calefaciente mi anima, perque io me haveva perdite, post secunde torno, al littera. Esto es mi characteristica que io absolutemente non pote me orientar a spatio. Me maldiciente pro que io ha me confidite troppo a mi habilitate facilemente trovar le via necessari in qualcun citate incognite e non ha prendite un tram, io vagava e vagava via vicos uniforme, a le quales ja laternas prendeva foco, ignorante que il era clar, benque nubilosemente. Le pluvia non cessava, io non haveva un paraplu, stanto, como necun boteca aperite ra vidite, ubi ella ra expectante me le botechera amabile, fatigate per desidia, in ore del qual un poc parte de rhotacismo dulce habita. Ecce como trivial- e ordinarmente fracassa le mesmo piu modeste sonios human.
   E aqui, in vico stricte proxime, adonde io ha tornate, il haveva loco le incontro subite e, in certe modo, destinante.
   Un senior provecte traheva a pena un senior alie, lo tenente del axillas, del qual io poteva vider a prime vista solmente su poc barba ericiar al celo e su cappello inclinarse sur su capite que ra pendente sin fortias.
   «Vero, un po prenaturmente el ha se avinate», surrideva io, prendente de levar mi cappello ed effortiarme pro adder a mi voce un piu de jocositate, pro non esser misenterpretate. «Non solmente pensa, que io reprocha», addeva io a mal vice.
   «Ma io non pensa,» prendeva de buffar le senior, qui, on pareva, ra gaudiose al occasion pro reposar, que ha occurrite gratias a mi advento. «In piu, el es non avinate».
   «Ma que el se faceva?» io me interessava.
   «Ha morite», respondeva le senior e, prendite de levar su cappello, se presentava: «Torf. Joachim Torf. A qui io ha l'honor?»
   Io me nominava. E properava significar mi surprisa: «Vos diceva, el ha morite? Io audiva non mal?»
   «Vos audiva certo ben», surrideva senior Torf. «Este senior es morte. Non min que du' horas, il pare».
   «Ce como...» io non ha trovate que dir. Io per prime vice ha venite a tal situation e io non sapeva, que es acceptate parlar in tal casos.
   «Ma vos non pensa, que nec alie como io lo ha occidite!» prendeva de inquitar senior Torf.
   «Que vos di!» io surprendeva. «Io non ha qualcun causa vos suspectar».
   «Si, ce's vermente», el admitteva. «Io non sape, perque el veniva a morir justo a mi casa».
   «Dicer alteremente...» io torpeva. «Per alie parolas, vos vole dicer que este senior moriva in vostre casa?»
   «Vero, io diceva justo si, juvene», confirmava senior Torf. - Quando io ha venite a casa, el era sedente in confortabile juxta le camino, morte completemente, ecce com' ora. Ma alora el era piu sic grandemente. Le pluvia...», e senior Torf censurante guardava a celo. «Este pluvia gutta ja tre jornos quasi, sin cessation» el se miserava.
   «Ma...», io veniva a confusion, «o vos es secur que vos veniva al vostre casa, ma non su le d'el, si presumer?»
   «Que vos di, juvene» surrideva senior Torf. «So non phrenetico, que vos, me pare, ha pensate. Certo, io veniva a casa mie. Ed el,» senior Torf nutava al corpore, «el sedeva in confortabile presso camino. Morte. Probabilemente, el haveva fumate un cigarro un poco ante mi venir, quia presso su gambas jaceva le puncta e su pantalones ra versate per cinere. «Hei, Marta,» demanda io, «que, o tu lo dava mi cigarro?» Marta es mi marita» addeva senior Torf non pro lassarme dubitas in este ligamine. «No, ella dice, el fumava le proprie».
   «Ma lassa,» io me animava, «esto significa, que vostre marita admitteva este senior?»
   «Nippelman?» senior Torf reguardava a corpore. «Clar que si, como piu el poteva venir a mi casa, si el non haveva le clave».
   «Ergo, vos cognoscevalo?» io demandava.
   «No, de que vos ha lo promite?» senior Torf prendeva de mover su humeros.
   «Ma vos es ja diceva — Nippelman».
   «Io non cognoscevalo absolutemente,» mi interlocutor prender de balanciar su capite. «Ma omne vocevalo senior Nippelman. Si, omne vocevalo justo si. Mi marita anque me diceva quando io hava venite: «Senior Nippelman es te attendente». «Que el vole?» io demandava. «Io non sape» respondeva ella. «El es sedente ja du' horas o piu, la juxta camino». «O tu proponevalo biber?» - io demandava. «El refusava», respondeva mi marita.
   «Ah, ecce como», io nutava. «Ora toto es clar».
   «Clar?» - diceva senior Torf. «Ma io non comprende absolutemente, perque el veniva a morir justo a mi casa».
   «Alora, forsan, il era impremeditato», io opinava pro justificar senior Nippelman.
   «Io spera que si,» concordava mi interlocutor. «Io non volerea pensar super lo mal».
   Durante nos ra conversante assi, le pluvia non solmente non debilitava sed etiam ha prendite fortia, tal vice io me sentiva absolutemente imbibite e ja comenciava regrettar de mi camminata. Io voleva piu cito prender un tram calde e sic, retornar al station e prender un camera in un albergo. E ajornar le visitar curiositates de Strabach pro sequente vice. Probabilemente, per via de retorno io specialmente descendera de traino in Strabach, pro me perder pro poc tempo a su stricte vicos.
   E piu, le sorte de mi cosas quitate nel traino inquietavame, e le battalia infacile contra le bureaucratia del ferrovia que io va necessitar permaner.
   «Si», io diceva nel tono, que dava a senior Torf comprender que io, in mi opinion, troppo longe ha garrulate e ja debeva vader pro mi affaires, «ma que vos sta a facer pro... corpore?»
   «Que denota 'que',» senior Torf prendeva de mover su humero. «Inhumar, certemente. E que piu on ha facer pro morte?»
   Le question ra purmente rhetoric, pro esso io solmente nutava mi capite con l'apparentia profunde e prendeva de levar mi cappello, preste a valedicer.
   «Ascolta,» me approchava senior Torf subito e con certe temeritate calde, «o vos havera me adjutate? Dicer le vero, io so ja non tal etate, quando io ha potente a tirar morte corpores pro qualcun distantias».
   «H'm...» io pronunciava, confessamente, disconcertate un poco, «H'm».
   Sed el era me reguardante con tal ajuration e sperantia que io non poteva non dicer: «Alora... Io have tempo un poco piu... Vos devide, io expecta un traino... Io so aqui un passante, io ha remanite de mi traino e... Le piu ingrate es que mi cosas hava restate in mi compartimento, e ora... In general, io prende d'honor de adjutarvos un po».
   Io absolutemente non pote refusar homines rogar. Mi marita avera que il es un signo de laxitate de mi character.
   Senior Torf me regratiava calde e suggereva prender le morto per su pedes. Io ha prendite, e nos prendeva portar.
   «Ma como longe es un cemeterio?» io demandava postea nos hava passate qualque vicos.
   «Le cemeterio es a un suburbio, juvene,» respondeva senior Torf gemente. «Il es valde longe, si».
   «Alora, forsan,» io proponeva con prudentia, «il es piu ben prender un taxi? No, no, vos non pensa que io ha fatigate, non del toto», io addeva pro non lo offender, «ma me pare que vos es lasse assatis».
   «Dicer le vero, valde lasse,» senior Torf non stava negar. «Per nostre fortuna, nos non lo portara al cemeterio».
   «Nos non lo portara al cemeterio?» io ra surprendite.
   «Si. Il non habita in nostre citate inhumar suicidas con alie mortos. E que senior Nippelman es un suicida non me da dubitas. Per esso nos lo inhumara juxta latere del scarpa».
   Senior Torf parlava esto toto abruptemente, su pulmones fatigate de spirito piu frequente necessitava un cata minuta reposar.
   «Juxta latere del scarpa?» io redemandava — confessamente non tanto pro specialisar, como pro clarar quante nos deberea vader piu.
   «Al latere del scarpa, juvene. Esto es multo circa, la detra ce la casas, apul ferrovia».
   El ha l'apparentia tal fatigate ed infelice, e io hava sensate tal affluxo de fortias quia le via avante ra multo breve, que io haveva pietate d'el e io proponevalo distener le manos del senior Nippelman — io di, io finira portarlo sol.
   «Gratias, juvene,» diceva senior Torf. «Vos es multo affabile. In nostre tempo juvenes rarmente ha ser tal complacente.
   Animate de su gratitude simple io hava cargate le corpore a mi dorso e prendeva portar.  Il era un poco onerosemente, ma io surrideva quando senior Torf ra reguardante mi facie con pietate e demandante: «O non vos ha fatigate?»
   Un alie ra multo pioro: non satis que io tote hava imbibite, ma piu humide senior Nippelman me precipitava, al littera, le jectos d'aqua frigide. E contra mi ochios il stava mi pluma favorite con penna aurate que hava remanite la in traino, con mi altere cosas. Como io stara sin este pluma! Il era un presente de mi marito, a proposito.
   Io debe dicer, io sempre ha reciper de rheuma le piu facilemente. Io tene solmente que haver essite alcun minutas in aer currente o star infra pluvia agitate sin paraplu — il es toto, on pote secur que io va passar le jornos proxime in mi lecto, col thermometro nel axilla, con un mitella spasse sur mi collo, e Madeline, este es mi marita, me dara potar le the calde con limon e ella me stipara per varie potiones. Ecce un pro qui mi rheumas es un gaudio vivace: ella pia nil tanto valde que sanar unqui. A dicer, nos maritavanos depost que ella ha me sanate post mi rheuma ultime.
   Ecce alora io ja ha sentite lo ser raspante mi gorga e alcubi intra me un conflagration ser prendente foco.
   «O vos non ha fatigate?» demandava senior Torf sequente vice con pietate. «Forsan, vos vole prender de reposar?»
   «No, no,» io respondeva, «io non ha fatigate absolutemente. Senior Nippelman ra un homine legier stupendemente».
   «Si,» senior Torf mover su capite admittente. «Omne diceva lo quando el morirea, on serea inhumarlo facilemente, quia senior Nippelman sempre excelleva per su character facile, complacente sin precedente. On dice, nel sarcophago ellos es pesante qui malfaceva multe».
   «Amusantemente,» io diceva e sternutava. «Il es assi. probabilemente».
   Quando nos adiva le scarpa del ferrovia io ja ra emaciate per le fatiga, e le rheuma prendente foco intra me.
   «Deo mie!» clamava io colpate per le pensata subite. «Enim sovos non hante un pala!»
   Il era horribilemente se figurar, que alora senior Torf prenderea de ballottar su manos, agitarea e post mil excusas currerea a su casa por un pala, e io humectarea, hora longe, ci presso le scarpa, prope le corpore del senior Nippelman.
   «Quare io portarea un pala con me,» respondeva senior Torf con tranquilitate bizarre. E el surrideva, appunctante le instrumento jacente presso railes del ferrovia. «Ci sovente on ha inhumar alcuno,» el commentava, «pro esso le pala ci jace sempre».
   «Perfectemente!» io non poteva temperar le suspiro de relevamento.
...