Лингвофорум

Čuju odnekulj niby zdalëk
Dovgi samotny poklič
Héto trubitj starožitny rog
Goratj znički zgaslyx vognišč

Voseňski veter zašumitj
Znov ožive padanne (?)
I nad bolotami proletitj
Dikoje polevanne

Ne pokidajuči sledov
Čornyja koni skačutj
Koni bez cuglev i bez podkov
Cenëv ix ne ubačitj

A veršnikov tvari sxovany vnoči
Jony movklivyja zdani
Zzjajutj smerotnym svetlom meči
Dikogo polevannja

Naperede postatj minulyx dën
Korolj u zolotoj korone
Ne zmože nikoli cpynicca jon
V odvečnoj svojoj pogoni

Mesjac miž xmar i lapy jalin
Bagno (bagna?) pod kopytami
Sivaja legenda gluxix mescin
Dikoe polevanne

Beloj namitkoj tuman ležitj
Nad rekami i poljami
Zmročnoj movklivoj čergoj letitj
Dikoe polevanne

Velikogo Knjastva vojary
Za dalegljad imknucca
Kob zaxovalasja na zemli
Legenda ob Beloj Rusi

Отак має бути:

Чую однекуль, нібы здальок
Довгі самотны покліч!
Гэто трубіть старожітны рог,
Горать знічкі згаслых вогніщ.

Восеньскі ветер зашуміть,
Знов ажіве паданне (?),
І над болотамі пролетіть
Дікое полеванне!

Не покідаючі следов,
Чорныя коні скачуть,
Коні без цуглев і без подков,
Ценьов іх не убачіть,

А вершніков тварі схованы вначі,
Joны – мовклівыя здані,
Ззяють смеротным светлом мечі
Дікого полевання.

Напереде постать мінулых дьон –
Король у золотой короне,
Не зможе ніколі спыніцца joн
В одвечной своjoй пoгоні.

Месяц між хмар і лапы ялін,
Багно (багна?) под копытамі,
Сівая легенда глухіх месцін –
Дікое полеванне.

Белой наміткой туман лежіть
Над рекамі і полямі,
Змрочной мовклівоj чeргой лeтіть
Дікое полеванне.
Велікого Княства вояры
За далегляд імкнуцца,
Каб заховалася на землі
Легенда об Белоj Русі.

Надибав дуже красиву пісню про Дике полювання. Цікаво, що Дика гонитва - це чисто германський міф.

Чую аднекуль, нібы здалёк
Доўгі самотны покліч!
Гэта трубіць старажытны рог,
Гараць зьнічкі згаслых вогнішч.

Восеньскі вецер зашуміць,
Зноў ажыве паданьне,
І над балотамі праляціць
Дзікае паляваньне!

Не пакідаючы сьлядоў,
Чорныя коні скачуць,
Коні без цугляў і без падкоў,
Ценяў іх не ўбачыць,

А вершнікаў твары схаваны ўначы,
Яны – маўклівыя здані,
Зьзяюць сьмяротным сьвятлом мячы
Дзікага паляваньня.

Наперадзе постаць мінулых дзён –
Кароль у залатой кароне,
Не зможа ніколі спыніцца ён
У адвечнай сваёй пагоні.

Месяц між хмар і лапы ялін,
Багна пад капытамі,
Сівая легенда глухіх мясьцін –
Дзікае паляваньне.

Белай наміткай туман ляжыць
Над рэкамі і палямі,
Змрочнай маўклівай чаргой ляціць
Дзікае паляваньне.
Вялікага Княства ваяры
За далягляд імкнуцца,
Каб захавалася на зямлі
Легенда аб Беларусі.