- Добро пожаловать на Лингвофорум.
Автор Pinia
- сентября 25, 2015, 15:27Nie bądź taki ą i ę
Czyli jaki? Czyli nie zachowuj się w sposób nadmiernie wyszukany, pretensjonalny, jakby z wyższych sfer. Wyrażeniem synonimicznym do ą i ę jest bułkę przez bibułkę.
Ludzie, którzy aspirują do wyższych sfer, starając się mówić poprawnie, popadają w hiperpoprawność. Wymawiają zatem samogłoski nosowe dokładnie jak w pisowni. Stąd więc złośliwe powiedzenie, że ktoś jest taki "ą i ę".
Czyli jaki? Czyli nie zachowuj się w sposób nadmiernie wyszukany, pretensjonalny, jakby z wyższych sfer. Wyrażeniem synonimicznym do ą i ę jest bułkę przez bibułkę.
Ludzie, którzy aspirują do wyższych sfer, starając się mówić poprawnie, popadają w hiperpoprawność. Wymawiają zatem samogłoski nosowe dokładnie jak w pisowni. Stąd więc złośliwe powiedzenie, że ktoś jest taki "ą i ę".
Автор Pinia
- июля 29, 2014, 14:42Gdzie pojechać na wakacje? Tyle interesujących miejscowości...
Автор Pinia
- января 3, 2014, 10:53Zapusty, mięsopust, karnawał
Karnawał to okres wyznaczany przez porządek roku liturgicznego. Obejmuje on czas pomiędzy świętem Trzech Króli (niektórzy liczą go od Nowego Roku) a Środą Popielcową. Koniec karnawału jest zatem ruchomy, ponieważ Popielec (środa popielcowa) wypada w różnych terminach, w zależności od daty Wielkanocy. W 2014 roku karnawał będzie trwał do 4 marca. Okres ten, zwany inaczej zapustami lub mięsopustem, to czas zabawy, tańców i powszechnej radości. Karnawał poprzedza Wielki Post.
Słowo ,,karnawał" wywodzi się od łacińskiego ,,carnavale", które stanowi zbitkę dwóch wyrazów: ,,caro" (mięso) i ,,vale" (bądź zdrów, żegnaj). Dosłownie oznacza on więc ,,pożegnanie mięsa". Chodzi zatem o rozstanie ze wszystkim, co kojarzy się z ucztowaniem, zabawą i obfitością. Odpowiednik dzisiejszego karnawału istniał już w kulturze antycznej, jednak to dopiero w chrześcijaństwie ukształtował się zwyczaj hucznego świętowania pomiędzy Nowym Rokiem a Wielkim Postem.
Istotną funkcją zabaw karnawałowych było zatarcie różnic pomiędzy poszczególnymi warstwami społecznymi i swoiste zbratanie się z ludem. Częstym motywem karnawałów była zamiana ról, polegająca na tym, że arystokraci występowali na przykład w strojach żebraków. Ponadto utrwalił się zwyczaj zakładania karnawałowych masek, uniemożliwiający zidentyfikowanie tożsamości osób biorących udział w zabawie. Teoretyk literatury, Michaił Bachtin opisał zjawisko karnawalizacji jako jeden z najważniejszych mechanizmów kultury, polegający na możliwości odrzucenia na ściśle określony czas panujących hierarchii i reguł. W Polsce zwyczaj hucznych obchodów karnawału zadomowił się w XVII wieku. Na dworach szlacheckich urządzano wówczas obfite uczty, połączone z tańcami i zabawami. W społeczności chłopskiej również organizowano suto zakrapiane potańcówki.
Karnawał to okres wyznaczany przez porządek roku liturgicznego. Obejmuje on czas pomiędzy świętem Trzech Króli (niektórzy liczą go od Nowego Roku) a Środą Popielcową. Koniec karnawału jest zatem ruchomy, ponieważ Popielec (środa popielcowa) wypada w różnych terminach, w zależności od daty Wielkanocy. W 2014 roku karnawał będzie trwał do 4 marca. Okres ten, zwany inaczej zapustami lub mięsopustem, to czas zabawy, tańców i powszechnej radości. Karnawał poprzedza Wielki Post.
Słowo ,,karnawał" wywodzi się od łacińskiego ,,carnavale", które stanowi zbitkę dwóch wyrazów: ,,caro" (mięso) i ,,vale" (bądź zdrów, żegnaj). Dosłownie oznacza on więc ,,pożegnanie mięsa". Chodzi zatem o rozstanie ze wszystkim, co kojarzy się z ucztowaniem, zabawą i obfitością. Odpowiednik dzisiejszego karnawału istniał już w kulturze antycznej, jednak to dopiero w chrześcijaństwie ukształtował się zwyczaj hucznego świętowania pomiędzy Nowym Rokiem a Wielkim Postem.
Istotną funkcją zabaw karnawałowych było zatarcie różnic pomiędzy poszczególnymi warstwami społecznymi i swoiste zbratanie się z ludem. Częstym motywem karnawałów była zamiana ról, polegająca na tym, że arystokraci występowali na przykład w strojach żebraków. Ponadto utrwalił się zwyczaj zakładania karnawałowych masek, uniemożliwiający zidentyfikowanie tożsamości osób biorących udział w zabawie. Teoretyk literatury, Michaił Bachtin opisał zjawisko karnawalizacji jako jeden z najważniejszych mechanizmów kultury, polegający na możliwości odrzucenia na ściśle określony czas panujących hierarchii i reguł. W Polsce zwyczaj hucznych obchodów karnawału zadomowił się w XVII wieku. Na dworach szlacheckich urządzano wówczas obfite uczty, połączone z tańcami i zabawami. W społeczności chłopskiej również organizowano suto zakrapiane potańcówki.
Автор Pinia
- августа 31, 2013, 22:38SIKSA, BELFER
SIKSA wcale nie pochodzi od 'sikania', a BELFER nie zawsze uczył w zwykłej szkole. SIKSA i BELFER to jidyszyzmy.
Jidyszyzmów mamy w polszczyźnie całkiem sporo. Poza oczywistymi, takimi jak: AJ WAJ, CYMES, KIEPEŁA i KIEPEŁE, PEJS, REB lub REBE, HANDEŁES, SZABAS i TAŁES, mamy również mniej "jawne", np. krakowskie i lwowskie BAJGLE, znaną w całej Polsce CHAŁKĘ, potoczne MECYJE, młodzieżowe GIT, GITES i KSYWA, czyniony przez tę młodzież REJWACH, wakacyjne BAMBETLE i – używane jeszcze przez starszych – niezbyt pochlebne określenia BAŁAGUŁA i MIGLANC, a także ulubione słowa wszelkich krytyków HUCPA i SITWA. Lista jidyszyzmów oczywiście na tym się nie kończy...
SIKSA to przekształcone słowo jid. "szikse" (hebr. "szigsa") oznaczające 'dziewczyna narodowości nieżydowskiej; dziewczyna źle się prowadząca', potem lekceważąco mówiono tak o jakiejkolwiek młodej dziewczynie.
BELFER to pierwotnie pomocnik nauczyciela w chederze, czyli w żydowskiej religijnej szkole podstawowej dla chłopców, później słowem tym zaczęto żartobliwie określać nauczycieli szkół ogólnych.
SIKSA wcale nie pochodzi od 'sikania', a BELFER nie zawsze uczył w zwykłej szkole. SIKSA i BELFER to jidyszyzmy.
Jidyszyzmów mamy w polszczyźnie całkiem sporo. Poza oczywistymi, takimi jak: AJ WAJ, CYMES, KIEPEŁA i KIEPEŁE, PEJS, REB lub REBE, HANDEŁES, SZABAS i TAŁES, mamy również mniej "jawne", np. krakowskie i lwowskie BAJGLE, znaną w całej Polsce CHAŁKĘ, potoczne MECYJE, młodzieżowe GIT, GITES i KSYWA, czyniony przez tę młodzież REJWACH, wakacyjne BAMBETLE i – używane jeszcze przez starszych – niezbyt pochlebne określenia BAŁAGUŁA i MIGLANC, a także ulubione słowa wszelkich krytyków HUCPA i SITWA. Lista jidyszyzmów oczywiście na tym się nie kończy...
SIKSA to przekształcone słowo jid. "szikse" (hebr. "szigsa") oznaczające 'dziewczyna narodowości nieżydowskiej; dziewczyna źle się prowadząca', potem lekceważąco mówiono tak o jakiejkolwiek młodej dziewczynie.
BELFER to pierwotnie pomocnik nauczyciela w chederze, czyli w żydowskiej religijnej szkole podstawowej dla chłopców, później słowem tym zaczęto żartobliwie określać nauczycieli szkół ogólnych.
Автор Litvin
- мая 16, 2011, 00:15Dziekuje! Bardzo przyjemnie mi Panstwo poznac! 
Автор Pinia
- мая 15, 2011, 12:53Oto jak przenikają się kultury. Witam nowego Użytkownika.
Witam nowego Użytkownika. Автор Litvin
- мая 15, 2011, 03:15Цитата: Pinia от января 2, 2010, 18:34Przy okazji dodam, że białoruskie słowo "Kalády"("Каляды") oraz litewskie "Kalėdos" ma znaczenie "święta Bożego Narodzenia". Także w białoruskiej tradycji pogańskiej "Kaladá"("Каляда") to Bóg zimowego słońca.
Hej, kolęda, kolęda...
Okres świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku łączy się z kolędą. Wyraz ten wywodzi się od łacińskiego calendae [wym. kalende]. Pierwotnie oznaczał on tyle, co 'pierwszy dzień miesiąca'. Dawni Słowianie nazywali tak pierwszy dzień roku (będący równocześnie dniem Bożego Narodzenia), a także upominek noworoczny. Później obyczaj ten przeniesiono wyłącznie na święto Narodzenia Pańskiego, a z czasem kolęda zaczęła oznaczać 'wizytę księdza w domu', 'pieśń bożonarodzeniową' i 'obrzęd ludowy związany z chodzeniem po domach'.
Автор Stanisław
- декабря 10, 2010, 17:54Witam! Mam pytanie.Skąd w języku polskim,wzięło się słowo "świerk"-nazwa drzewa.Czy "świerk",pochodzi od ruskiego "jołka"?
Автор Pinia
- января 5, 2010, 21:42 gaciei czyli inaczej majtki
Funkcjonujący obecnie w sferze języka potocznego i dialektach, wyraz gacie do polszczyzny został wprowadzony w XV w., przy czym dopiero od następnego stulecia przybrał znaną dziś postać fonetyczną (wcześniej: gace). Omawiany leksem ma swój źródłosłów w psł. *gat'ě. Była to forma liczby mnogiej rzeczownika *gat'a oznaczającego pierwotnie czynność okrywania, później także samo prymitywne okrycie nóg czy bioder, a utworzonego przez dodanie przyrostka *-ja do psł. czasownika *gatiti – 'osłaniać coś, najczęściej chrustem, gałęziami'. Gacie, dzisiejsze 'spodnie, kalesony, majtki', to więc historycznie nie 'osłona', lecz 'osłony na nogi', co jest o tyle zasadne, że dawne odzienie dolnych partii ciała składało się kilku osobno zakładanych elementów.
Warto dodać, iż w dialektach polskich oraz niektórych językach słowiańskich gaciami nazywa się również długą sierść (kudły) na nogach niedźwiedzia i nierzadko też upierzenie ptasich nóg (por. np. Słownik etymologiczny języka polskiego Wiesława Borysia).
Katarzyna Mazur
Funkcjonujący obecnie w sferze języka potocznego i dialektach, wyraz gacie do polszczyzny został wprowadzony w XV w., przy czym dopiero od następnego stulecia przybrał znaną dziś postać fonetyczną (wcześniej: gace). Omawiany leksem ma swój źródłosłów w psł. *gat'ě. Była to forma liczby mnogiej rzeczownika *gat'a oznaczającego pierwotnie czynność okrywania, później także samo prymitywne okrycie nóg czy bioder, a utworzonego przez dodanie przyrostka *-ja do psł. czasownika *gatiti – 'osłaniać coś, najczęściej chrustem, gałęziami'. Gacie, dzisiejsze 'spodnie, kalesony, majtki', to więc historycznie nie 'osłona', lecz 'osłony na nogi', co jest o tyle zasadne, że dawne odzienie dolnych partii ciała składało się kilku osobno zakładanych elementów.
Warto dodać, iż w dialektach polskich oraz niektórych językach słowiańskich gaciami nazywa się również długą sierść (kudły) na nogach niedźwiedzia i nierzadko też upierzenie ptasich nóg (por. np. Słownik etymologiczny języka polskiego Wiesława Borysia).
Katarzyna Mazur
Автор Pinia
- января 2, 2010, 18:34Hej, kolęda, kolęda...
Okres świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku łączy się z kolędą. Wyraz ten wywodzi się od łacińskiego calendae [wym. kalende]. Pierwotnie oznaczał on tyle, co 'pierwszy dzień miesiąca'. Dawni Słowianie nazywali tak pierwszy dzień roku (będący równocześnie dniem Bożego Narodzenia), a także upominek noworoczny. Później obyczaj ten przeniesiono wyłącznie na święto Narodzenia Pańskiego, a z czasem kolęda zaczęła oznaczać 'wizytę księdza w domu', 'pieśń bożonarodzeniową' i 'obrzęd ludowy związany z chodzeniem po domach'.
Okres świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku łączy się z kolędą. Wyraz ten wywodzi się od łacińskiego calendae [wym. kalende]. Pierwotnie oznaczał on tyle, co 'pierwszy dzień miesiąca'. Dawni Słowianie nazywali tak pierwszy dzień roku (będący równocześnie dniem Bożego Narodzenia), a także upominek noworoczny. Później obyczaj ten przeniesiono wyłącznie na święto Narodzenia Pańskiego, a z czasem kolęda zaczęła oznaczać 'wizytę księdza w domu', 'pieśń bożonarodzeniową' i 'obrzęd ludowy związany z chodzeniem po domach'.